Βιολογικός πόλεμος
Η εξόντωση της Λερναίας Ύδρας από τον Ηρακλή ίσως αποτελεί την πρώτη καταγραφή, στην ευρωπαϊκή λογοτεχνία, ως προς τη χρήση χημικών και βιολογικών όπλων. Ο Ηρακλής και ο Ιόλαος εξόντωσαν το τέρας με βέλη των οποίων η αιχμή ήταν εμβαπτισμένη σε πίσσα, ώστε να αναφλέγονται εύκολα.
Στη συνέχεια ο μυθικός ήρωας εμβάπτισε τα βέλη του στο αίμα του νεκρού τέρατος, το οποίο περιείχε δηλητηριώδεις ουσίες(η λέξη τοξικό /toxic προέρχεται από τον Ηρακλή), . Οι μύθοι συχνά αποτελούν τον πυρήνα της ιστορικής πραγματικότητας. Οι παραπάνω αναφορές υπονοούν ότι οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν κατά τις μάχες τους τοξικά. Μια χαρακτηριστική αναφορά σώζεται από τις αρχαίες πηγές. Το 429 π.Χ. οι Σπαρτιάτες πολιορκούσαν τις Πλαταιές.
Σχεδίασαν να πυρπολήσουν την πόλη, η οποία ήταν μικρή και πυκνοκτισμένη και θα ευνοούσε την εύκολη διάδοση της φωτιάς. Για να υλοποιήσουν το σχέδιό τους συγκέντρωσαν δεμάτια από κλαδιά, τα οποία σώριασαν σε διαφορετικά σημεία μεταξύ του αναχώματος και του τείχους της πόλης περιμένοντας να φυσήξει ευνοϊκός άνεμος. Όταν έκριναν ότι έφθασε η κατάλληλη στιγμή έριξαν μέσα στα κλαδιά κάρβουνα, πίσσα και θειάφι και έβαλαν φωτιά. Η φλόγα που δημιουργήθηκε ήταν τόσο μεγάλη και η ατμόσφαιρα τόσο αποπνικτική ώστε οι Πλαταιείς αναγκάστηκαν να εκκενώσουν ένα μέρος της πόλης.
Όμως μια ξαφνική και πολύ δυνατή καταιγίδα έσβησε τη φωτιά και έτσι η προσπάθεια των πολιορκητών απέτυχε.
Βιολογικός πόλεμος στα Ομηρικά ΈπηΑν ο Όμηρος δεν το αναφέρει ακριβώς, την εποχή εκείνη, για πρώτη φορά, γινόταν χρήση βιολογικών όπλων. «Οι μαχητές στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν πρωτόγονα βιολογικά όπλα», λέει στην επιστημονική επιθεώρηση «Discover» ο Ρόμπερτ Φέιγκλς, πρόεδρος του Τομέα Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, μεταφραστής - στα αγγλικά - της ομηρικής «Ιλιάδας».
Στην Οδύσσεια του Ομήρου αναφέρεται ο Λαέρτης, ο βασιλιάς της Ιθάκης. Ο Λαέρτης ήταν υιός του Αρκεισία και της Χαλκομέδουσας και σύζυγος της Αντίκλειας. Ήταν ο πατέρας του πολυμήχανου Οδυσσέα. Ο Λαέρτης είχε κτήματα στην Ιθάκη με την καλλιέργεια των οποίων ασχολήθηκε όταν έλειπε ο υιός του στον τρωικό πόλεμο, καθώς και μετά την επιστροφή αυτού στον θρόνο της Ιθάκης. Ο Λαέρτης χρησιμοποιούσε στα κτήματά του θειάφι και αυτό είναι εμφανές από το γεγονός ότι όταν ο Οδυσσέας σκότωσε τους μνηστήρες, διέταξε να ραντίσουν με θειάφι τον χώρο με τα αίματα των νεκρών. Το θειάφι ή πιο επιστημονικά θείον συναντάται στην φύση σε αυτούσια κοιτάσματα, καθώς και σε θειούχα ή θειικά ορυκτά. Η χρήση του στην γεωργία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Δεδομένου ότι ο τρωικός πόλεμος έγινε στα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ., τα παραπάνω δείχνουν ότι οι Έλληνες από τότε και σίγουρα και πιο πριν χρησιμοποιούσαν το θειάφι στις καλλιέργειες και είχαν αναπτύξει έντονα την γεωργία. Σε ότι αφορά την αντισηπτική του χρήση από τον Οδυσσέα, πέρα από αντισηπτικό, ίσως το χρησιμοποιούσαν σε αρθροπάθειες και δερματοπάθειες. Άλλωστε, η λέξη ``θείον΄΄ δείχνει ότι οι Έλληνες είχαν καταλάβει τις ``θεϊκές΄΄, δηλαδή χρήσιμες, ιδιότητες της ένωσης αυτής. Ίσως μάλιστα, στα πιο πρώιμα χρόνια, οι Έλληνες να είχαν ανακαλύψει και τη πυρίτιδα (εκρηκτική ύλη από νίτρο, άνθρακα και θειάφι) που αναφέρεται από την μυθολογία ως κεραυνοί του Δία.
Η θεραπευτική ιατρική και η Θεωρία της Σχετικότητας στα Ομηρικά Επη
Εξειδικευμένοι ιατροί με υψηλού επιπέδου γνώσεις από την Εποχή του Χαλκού; Και, όμως, ναι. Τα ομηρικά έπη, τα οποία γράφτηκαν το 700-750 π.Χ., και περιγράφουν τα γεγονότα και τα έθιμα, τα οποία συνέβαιναν, τουλάχιστον, πέντε αιώνες νωρίτερα, αποδεικνύουν πως τότε μπήκαν τα θεμέλια της επαγγελματικής Ιατρικής.
Την ίδια εποχή, η κατασκευή του Δούρειου Ίππoυ αποτελούσε σταθμό για τη Μηχανική και σύμφωνα με σύγχρονους ερευνητές η μέθοδος για την κατασκευή του σχετίζεται ακόμα και με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας! Οι λεπτομερείς πληροφορίες των Ομηρικών Eπών τα καθιστούν ένα ανεκτίμητο «θησαυροφυλάκιο» γνώσεων, για τις επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις του μακρινού παρελθόντος όχι μόνο στην Ιατρική, αλλά και στον τομέα των κατασκευών, της Μηχανικής, της Ναυσιπλοΐας, της Αστρονομίας κ.α..
Οι λεπτομερείς πληροφορίες των Ομηρικών Eπών τα καθιστούν ένα ανεκτίμητο «θησαυροφυλάκιο» γνώσεων, για τις επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις του μακρινού παρελθόντος όχι μόνο στην Ιατρική, αλλά και στον τομέα των κατασκευών, της Μηχανικής, της Ναυσιπλοΐας, της Αστρονομίας κ.α..
Μπορεί ο Δούρειος Ίππος να έχει καταγραφεί ως το πρώτο τεθωρακισμένο άρμα μεταφοράς προσωπικού, αλλά ακόμα πιο σπουδαία είναι η ίδια η κατασκευή του από το μηχανικό Φωκέα Επειόν. Αυτό επισημαίνουν ο Γιάννης Αραχωβίτης από το Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Λάμπρος Αραχωβίτης από το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας και προσθέτουν πως σημαντικοί καλλιτέxνες έσπευσαν να τον μιμηθούν και κατασκεύασαν όμοιο χάλκινο ίππο στην Ακρόπολη Αθηνών και την Αρχαία Ολυμπία. Αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, σημαίνει ότι από εκείνη την εποχή ήξεραν και χρησιμοποιούσαν τον λεγόμενο «πονταδόρο», ένα βασικό εργαλείο με το οποίο μπορούσαν να κατασκευάσουν όμοιο άγαλμα σε σμίκρυνση ή μεγέθυνση.
Μάλιστα εξηγούν πως η αρχή λειτουργίας του πονταδόρου αποτελεί το βάθρο όχι μόνο για τη γλυπτική, αλλά και για την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας και την Αρμονία στη μουσική και στο χρώμα! Οι καθηγητές Σπύρος Γ. Μαρκέτος και Γεώργιος Ι. Ανδρούτσος από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών σύμφωνα με τη μελέτη τους «Θεραπευτική Τέχνη στην Ιλιάδα» αναφέρονται στο σύνολο των τραυμάτων, τα οποία περιγράφονται στο Ομηρικό Έπος και ανέρχονται σε 147. Aπό αυτά 106 οφείλονται σε λογχισμό, 17 σε σπαθισμό ή ξιφισμό και 12 σε βλήμα σφεντόνας. «Αναμφίβολα, οι ιατρικές πληροφορίες του ομηρικού έπους αντικατοπτρίζουν τη θεραπευτική πρακτική του Μινωικού και Μυκηναϊκού Πολιτισμού, καθώς και της Εποχής του Χαλκού», σημειώνουν χαρακτηριστικά οι μελετητές και προσθέτουν πως «παρόλο που στην Ιλιάδα υπάρχουν συχνές αναφορές στους θεούς και τις προσευχές των ετοιμοθάνατων, η ομηρική Ιατρική δεν στηριζόταν στη μαγεία, αλλά αποτελούσε ιδιαίτερο επαγγελματικό πεδίο».
Εντυπωσιακή και η ανακοίνωση του καθηγητή Στέφανου Γερουλάνου από το Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο για τις απεικονίσεις τραυματισμών από τα Ομηρικά Έπη σε αρχαία αγγεία. Σύμφωνα με τον κ. Γερουλάνο, η γνώση της Ανατομίας του ανθρώπινου σώματος στα ομηρικά χρόνια και στα χρόνια, τα οποία ακολούθησαν ήταν τόσο ακριβής που ακόμα και σήμερα η δυτική ορολογία για την ανατομία βασίζεται σε λέξεις που έχουν τη ρίζα τους στην Ιλιάδα και την Οδύσσεια.
Ο καθηγητής Γ. Ρηγάτος στο λεξικό του αναφέρει τουλάχιστον 680 αρχαίες ελληνικές ιατρικές λέξεις, οι οποίες αποτελούν τη βάση για χιλιάδες παράγωγα λέξεων στην ελληνική ή στις ξένες γλώσσες και χρησιμοποιούνται σήμερα. «Οι γνώσεις της Ανατομίας επαυξήθηκαν στους ελληνιστικούς χρόνους και έβαλαν τις βάσεις για τη σημερινή εξέλιξη», σημειώνει σχετικά.
Αν ο Όμηρος δεν το αναφέρει ακριβώς, την εποχή εκείνη, για πρώτη φορά, γινόταν χρήση βιολογικών όπλων. «Οι μαχητές στην αρχαιότητα χρησιμοποιούσαν πρωτόγονα βιολογικά όπλα», λέει στην επιστημονική επιθεώρηση «Discover» ο Ρόμπερτ Φέιγκλς, πρόεδρος του Τομέα Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον, μεταφραστής - στα αγγλικά - της ομηρικής «Ιλιάδας».
Στην αρχαιότητα, εξηγεί ο καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Δεληκωνσταντίνος (που έχει το ερευνητικό του εργαστήριο στον Τομέα της Πειραματικής Φυσιολογίας) ήταν γνωστά σχεδόν όλα τα δηλητήρια. «Ο Ιπποκράτης, για παράδειγμα, γνώριζε πολλά είδη δηλητηρίων τα οποία παρασκευάζονταν από φυτά ή από έντομα και ερπετά. Το κουράριο ήταν ένα φυτικό δηλητήριο που εχρησιμοποιείτο εκείνη την εποχή. Όταν διοχετεύεται στον οργανισμό, προκαλεί ζημιά στο μυϊκό σύστημα (μυϊκή χάλαση) και σε μεγάλη δόση μπορεί να προκαλέσει τον θάνατο».
Οι κλασικιστές ωστόσο παρατηρούν ότι στην περίπτωση των αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι είχαν την αίσθηση του «ευ αγωνίζεσθαι», δεν θα ήταν δυνατή η χρήση τοξικών όπλων. Αλλά, η χρήση τοξικών όπλων δεν έρχεται σε ρήξη με το «ευ αγωνίζεσθαι», το αποτέλεσμα είχε προτεραιότητα.
Οι Μαραθωνομάχοι και οι Σαλαμινομάχοι δεν κέρδισαν την αιώνια δόξα επειδή ήταν "ωραίοι σαν Έλληνες". Την κέρδισαν επειδή κατέσφαξαν τους αντιπάλους τους με αδυσώπητη αποτελεσματικότητα και ακλόνητη αποφασιστικότητα.(Μανώλης Δουκίδης, Συγγραφέας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου