Στην πραγματικότητα, πολύ λίγοι από αυτούς τους ανθρώπους διώχτηκαν στην Ολλανδία, λέει η ιστορικός Anna Tijsseling, που απέκτησε το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο της Ουτρέχτης για τη διατριβή της ‘Guilty sex. Homosexual indecency offences around the German occupation’. Στην πραγματικότητα, οι νομικές διώξεις των ομοφυλοφίλων ήταν πιο έντονες πριν και αμέσως μετά τον πόλεμο, δείχνει η έρευνά της...
Αφού οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Ολλανδία το 1940, έκαναν την ομοφυλοφιλία ποινικό αδίκημα. Πριν και μετά τον πόλεμο, μόνο όσοι είχαν σεξουαλικές σχέσεις με ανηλίκους διώχθηκαν. "Η ομοφυλοφιλία θεωρήθηκε ως μια διαταραχή, με τους ηλικιωμένους άνδρες να μολύνουν τα νεότερα αγόρια," δήλωσε η Tijsseling.
Στη θεωρία, η γερμανική νομοθεσία κατέστησε εφικτή τη δίωξη όλων των ομοφυλόφιλων. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Η έρευνα της Tijsseling δείχνει ότι όλοι οι ομοφυλόφιλοι που εμφανίστηκαν ενώπιον του δικαστηρίου ήταν εκεί λόγω των σεξουαλικών σχέσεων που είχαν με μικρά αγόρια.
Αν και παραδέχεται ότι «οι ομοφυλόφιλοι στη Γερμανία ήταν σαφώς θύματα του ναζιστικού καθεστώτος», η Tijsseling λέει ότι "αυτό δεν ήταν αλήθεια για τις Κάτω Χώρες." "Οι άνθρωποι που φωνάζουν για τη θυματοποίηση των ομοφυλοφίλων θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τα γεγονότα: ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν μια σχετικά ήσυχη εποχή για τους Ολλανδούς γκέι."
Τον Ιούνιο του 2001 ο κορυφαίος Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας και επίσημος βιογράφος του Ουίνστον Τσόρτσιλ, Sir Martin John Gilbert, που έχει γράψει πάνω από 80 βιβλία, πολλά από τα οποία αναφέρονται στο Ολοκαύτωμα και στην ιστορία των Εβραίων, κατηγορήθηκε, από ομοφυλόφιλους ακτιβιστές, ότι μαζί με έναν άλλο διάσημο ιστορικό του Ολοκαυτώματος, αγνόησαν τις «δεκάδες χιλιάδες των ομοφυλόφιλων ανδρών που πέθαναν στα χέρια των Ναζί».Ο ακτιβιστής για τα «δικαιώματα των ομοφυλοφίλων» Peter Tatchell κατηγόρησε τον Sir Martin και τον συνάδελφό του William Shirer, για «νεο-ρεβισιονισμό» (ρεβιζιονισμός = αναθεωρητισμός), μετά την προβολή ενός ντοκιμαντέρ για τους τελευταίους ομοφυλόφιλους επιζώντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Imperial War Museum στο Λονδίνο.
Ο Efraim Zuroff, του Κέντρου Σιμόν Βίζενταλ στην Ιερουσαλήμ, υπερασπίστηκε τον Sir Martin και άλλους ιστορικούς, λέγοντας ότι «η λέξη ‘Ολοκαύτωμα’ αναφέρεται στην συγκεκριμένη πρόθεση των ναζί να εξολεθρεύσουν τους Εβραίους, και μόνο τους Εβραίους. Καμία άλλη ομάδα ανθρώπων...Οι ομοφυλόφιλοι είχαν την ευκαιρία να απορρίψουν τη σεξουαλικότητά τους. Δεν είχαν πολλά περιθώρια επιλογής, το ξέρω, αλλά πολλοί δεν διώχτηκαν καθόλου».
Σύμφωνα με την «επίσημη» άποψη, που επικρατεί σήμερα (και για άρνηση της οποίας κάποιοι την πληρώνουν) οι ομοφυλόφιλοι άνδρες και, σε μικρότερο βαθμό, οι λεσβίες, ανήκουν και αυτοί στα «θύματα του Ολοκαυτώματος». Σύμφωνα με αυτήν, τη δεκαετία του 1920, οι ομοφυλόφιλοι στη Γερμανία, ιδιαίτερα στο Βερολίνο, απολάμβαναν ένα υψηλότερο επίπεδο ελευθερίας και αποδοχής από οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, αλλά όλα άλλαξαν, με την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ. Ξεκινώντας από το 1933, οργανώσεις ομοφυλοφίλων απαγορεύθηκαν, επιστημονικά βιβλία για την ομοφυλοφιλία κάηκαν, και οι ομοφυλόφιλοι στο Ναζιστικό Κόμμα δολοφονήθηκαν. Η Γκεστάπο κατήρτιζε κατάλογο με τους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν σεξουαλικά με το «γερμανικό πρότυπο».100.000 άνδρες υπολογίζεται ότι συνελήφθησαν ως ομοφυλόφιλοι, μεταξύ 1933-45, εκ των οποίων περίπου 50.000 καταδικάστηκαν επίσημα. 5.000 έως 15.000 από αυτούς καταδικάστηκαν σε εγκλεισμό στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Μετά τον πόλεμο, η μεταχείριση των ομοφυλοφίλων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν άγνωστη και μόνο από τη δεκαετία του 1980 οι κυβερνήσεις άρχισαν να αναγνωρίζουν αυτό το γεγονός. Το 2002 η γερμανική κυβέρνηση ζήτησε «συγγνώμη» από την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Το 2005, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εξέδωσε ψήφισμα για το Ολοκαύτωμα, το οποίο περιελάμβανε και τη δίωξη των ομοφυλόφιλων.
Η περίοδος αυτή προκαλεί ακόμα διαμάχες. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι η θεωρία ότι οι Ναζί συστηματικά εδίωξαν τους ομοφυλόφιλους είναι ένας «μύθος».
Το 1995 κυκλοφόρησε το βιβλίο των Αμερικάνων Scott Lively και Kevin Abrams με τον τίτλο «Η Ροζ Σβάστικα: Η ομοφυλοφιλία στο Ναζιστικό Κόμμα» (‘The Pink Swastika: Homosexuality in the Nazi Party’).Σύμφωνα με τους συγγραφείς, η ομοφυλοφιλία υπήρχε στους κόλπους του κόμματος των Ναζί και συνέβαλε «στον ακραίο μιλιταρισμό της ναζιστικής Γερμανίας».
Ο τίτλος του βιβλίου, καθώς και το ίδιο το βιβλίο, είναι μια αναφορά στο βιβλίο του Richard Plant με τον τίτλο ‘Το Ροζ Τρίγωνο: Ο Ναζιστικός Πόλεμος κατά των Ομοφυλοφίλων’, ένα βιβλίο που αναφέρεται στην «ομοφοβία του Ναζιστικού Κόμματος» και στα «ομοφυλόφιλα θύματα του ναζισμού». Στο βιβλίο ο Lively και ο Abrams αναφέρουν ότι πολλοί ηγέτες του γερμανικού ναζιστικού καθεστώτος, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ, ήταν ομοφυλόφιλοι και λέει ότι οκτώ από τους δέκα κορυφαίους serial killers στις ΗΠΑ ήταν ομοφυλόφιλοι.(Για τον Χίλτερ άλλοι λένε ότι ήταν ομοφυλόφιλος, άλλοι ότι ήταν αμφι-σεξουαλικός, άλλοι ότι ήταν α-σεξουαλικός και άλλοι ότι ήταν ετεροφυλόφιλος και ότι είχε συνολικά 6 ερωμένες).
Το βιβλίο συνάντησε έντονη κριτική. Ο Bob Moser, γράφοντας για το γνωστό ‘Southern Poverty Law Center’, (αριστερή δικηγορική εταιρία που εξελίχθηκε σε «κέντρο μελέτης της ακροδεξιάς βίας στις ΗΠΑ»), λέει ότι το βιβλίο προήχθη από αντι-γκέι ομάδες και ότι οι ιστορικοί συμφωνούν ότι η βάση του είναι «εντελώς λανθασμένη».
Ο Jonathan Zimmerman, Αμερικανο-Εβραίος ιστορικός στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, έγραψε ότι ο ισχυρισμός ότι οι ομοφυλόφιλοι βοήθησαν να έρθει ο ναζισμός στη Γερμανία, «είναι ένα μεγάλο ψέμα». Ο Zimmerman, επισημαίνει ότι «μεταξύ 1933 και 1945, οι Ναζί συνέλαβαν περίπου 100.000 ομοφυλόφιλους. Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι που καταδικάσθηκαν στάλθηκαν στη φυλακή και περίπου 5.000 με 15.000 στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου φορούσαν ροζ τρίγωνα για να δηλώσουν το δήθεν έγκλημα τους». Τόνισε, επίσης, ότι «για να κερδίσουν την απελευθέρωσή τους από τα στρατόπεδα, κάποιοι ομοφυλόφιλοι αναγκάστηκαν να υποβληθούν σε ευνουχισμό. Άλλοι δολοφονήθηκαν στα λεγόμενα ιατρικά πειράματα από ναζιστές γιατρούς, οι οποίοι επέμεναν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μια ασθένεια που μπορούσε να «θεραπευτεί». Επιπλέον, "ο Χίτλερ ενέκρινε ένα διάταγμα το 1941 που όριζε την ποινή του θανάτου για τα μέλη των SS και της αστυνομίας που θα κρίνονταν μέλη ένοχοι ομοφυλοφιλικές δραστηριότητας».Σχολιάζοντας το βιβλίο των Scott Lively και Kevin Abrams, γράφει σε άρθρο του με τίτλο «Ο Μύθος των Διωγμών των Ομοφυλόφιλων από τους Ναζί» ο J. De Meo (Amazon Reviews).
Οι συγγραφείς αντιμετωπίζουν το πολιτικά φορτισμένο θέμα της ομοερωτικής και ομοφυλοφιλική φύσης της ηγεσίας του Τρίτου Ράιχ. Είναι ένα σοβαρό ακαδημαϊκό έργο που αποκαλύπτει έναν πλούτο πληροφοριών σχετικά με τα ακόλουθα βασικά σημεία:
1) Ενώ το ‘Mein Kampf’ («Ο Αγών Μου») του Χίτλερ υποβαθμίζει τους Εβραίους, τους μαρξιστές, τους νέγρους, τους Κινέζους, τους Άραβες, τις γυναίκες, και τους Ανατολικοευρωπαίους, δεν κάνει αρνητικές παρατηρήσεις για την ομοφυλοφιλία. Αντ’ αυτού, ο Χίτλερ επέλεξε ενεργά ομοφυλόφιλους άνδρες ως ηγέτες με επιρροή στο ναζιστικό κόμμα και στη νεολαία.
2) Οι κορυφαίες και πιο κεντρικές ναζιστικές προσωπικότητες και ομάδες (SA, SS), που δημιούργησαν το Τρίτο Ράιχ ήταν κυρίως macho τύποι ομοφυλοφίλων ή bi-sexuals.
3) Ο Rohm και οι ηγέτες των Ταγμάτων Εφόδου με τις καφέ στολές ήταν όλοι ομοφυλόφιλοι, και σκοτώθηκαν από τον Χίτλερ (τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών) και οι ναζιστικοί νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας ψηφίστηκαν μόνο μετά από όταν ο γερμανικός Τύπος ευρέως επέκρινε τα εξωφρενικά σεξουαλικά όργια σε δημόσιους χώρους και την παιδεραστική συμπεριφορά, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την στήριξη του Χίτλερ μεταξύ των ετεροφυλόφιλων. Η πολιτική της απόκρυψης στη συνέχεια επικράτησε.4) Πέρα από την καταστολή των SA , αυτοί οι νόμοι εφαρμόζονταν σπανίως, και μόνο όταν ήταν πολιτικά χρήσιμοι για το ναζιστικό σκοπό.
5) Μόνο μερικές χιλιάδες πραγματικοί ομοφυλόφιλοι άνδρες (και καθόλου λεσβίες) καταδικάστηκαν να οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους Ναζί. Αυτοί ήταν σχεδόν πάντα είτε πολιτικοί εχθροί του Τρίτου Ράιχ, κατά των οποίων μια τέτοια κατηγορία ήταν μια βολική δικαιολογία για να τους απομακρύνουν, ή παθητικοί-δεκτικοί θηλυπρεπείς ομοφυλόφιλοι, τους οποίους οι ‘macho’ ομοφυλόφιλοι τύποι ‘με τα δερμάτινα’ πάντα τους έβλεπαν (μαζί με τις γυναίκες), με φοβερή περιφρόνηση.
6) Οι επιθέσεις εναντίον του Ερευνητικού Ινστιτούτου για το Σεξ - του ανοιχτά ομοφυλόφιλου, επιδεικτικά παιδόφιλου Magnus Hirschfeld, έγινε για να κατάσχουν και να κάψουν τα εκτενή αρχεία που είχε για το ομοφυλοφιλικό κίνημα και προσωπικότητες της Γερμανίας της Βαϊμάρης, τα οποία περιείχαν λεπτομέρειες σχετικά με την ομοφυλοφιλική και παιδοφιλική συμπεριφορά ναζιστών αξιωματούχων.
Οι συγγραφείς επίσης επιτίθενται στις σύγχρονες ομοφυλοφιλικές ομάδες ακτιβιστών, και φιλο-ομοφυλόφιλους ιστορικούς, για την εκτεταμένη αλλοίωση των γεγονότων αυτών, τα οποία χρησιμοποιούνται καταχρηστικά για την δημιουργία της ψεύτικης εικόνας των ομοφυλοφίλων ως "θυμάτων" του Τρίτου Ράιχ, και να σταθούν δίπλα στις εκτεταμένες επιθέσεις εναντίον των Εβραίων, των τσιγγάνων ή των Σλάβων. Από εκεί πηγάζει και η επιθετική αν όχι φασιστική "πολιτική ορθότητα" που χαρακτηρίζει κάθε κριτική της οργανωμένης ομοφυλοφιλικής ή bi-σεξουαλικής συμπεριφοράς - ακόμη και τις εξωφρενικά παθολογικές όπως τα "gay" λουτρά ή το σαδομαζοχιστικό Fulsom Street Festival του San Francisco, (φώτο ΕΔΩ), τις διάφορες "Gay Pride" παρελάσεις - ως «λόγο μίσους», ή ακόμη και "εγκλήματα μίσους".
Το βιβλίο προκάλεσε οργισμένη αντίδραση στις ομάδες ομοφυλοφίλων ακτιβιστών της Δύσης, αλλά δεν υπήρξε καμία σοβαρή επιστημονική αντικρουση.
Συνεχίζεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου