Οι πραγματικοί στόχοι του Μνημονίου Νο 2 και οι αντιφάσεις του

Το Μνημόνιο No 2, όπως ακριβώς και το Μνημόνιο No 1, έχει δύο ειδών στόχους: τους διακηρυγμένους και τους μη διακηρυγμένους, που είναι και οι πιο σημαντικοί. Όσον αφορά τους πρώτους, υποτίθεται ότι η δανειακή σύμβαση των 130 δισ. ευρώ, σε συνδυασμό με το PSI («κούρεμα»), θα καταστήσει βιώσιμο το ελληνικό χρέος και θα αποτρέψει τη στάση πληρωμών. Ενώ, σε συνδυασμό με τις περικοπές και τις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο, θα τεθεί υπό έλεγχο το μεγάλο έλλειμμα της κεντρικής διοίκησης και η χώρα θα επιτύχει, κάποια στιγμή, πρωτογενές πλεόνασμα (πλην τοκοχρεολυσίων).
Τέλος, οι μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα και η «απελευθέρωση της αγοράς εργασίας» (έτσι λένε την επιστροφή στο εργασιακό καθεστώς του 19ου αιώνα) θα αυξήσουν την «ανταγωνιστικότητα» και θα προσελκύσουν επενδύσεις. Τώρα, οι μη διακηρυγμένοι αλλά πραγματικοί στόχοι του νέου Μνημονίου είναι να δοθεί κι άλλος χρόνος στους τραπεζίτες-τοκογλύφους, το μεγάλο κεφάλαιο και την Ευρωπαϊκή Ενωση για να διαχειριστούν την κρίση, φορτώνοντας τις συνέπειες της στον ελληνικό λαό, και, κυρίως, η ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού, εις βάρος βέβαια της εργατικής τάξης. Αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τις μεγαλοαστικές συμμορίες, πέρα απ' το τσάκισμα της μικροαστικής τάξης και τη συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, ώστε να δημιουργηθεί «ζωτικός χώρος», είναι μια ελληνική εργατική τάξη ηττημένη, υποταγμένη, διατεθειμένη να κάνει οποιαδήποτε δουλειά για ένα μισθό πείνας, χωρίς αποθέματα (σπίτι, καταθέσεις κτλ.), χωρίς «περιττές» ανάγκες (ψυχαγωγία, διακοπές κτλ.), πολιτικά αδιάφορη, ασυνδικάλιστη. Με δυο λόγια, μια εργατική τάξη που να θυμίζει κάτι μεταξύ Ανατολικής Ευρώπης και Ασίας.

Η μνημονιακή χούντα θα αποτύχει στους σκοπούς της, τόσο στους επίσημους όσο και στους κρυφούς. Κι αυτό χωρίς να παραγνωρίζουμε τη δυσκολία της εργατικής τάξης να αμυνθεί οργανωμένα, κάτι που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι αυτή είναι συνδικαλιστικά και πολιτικά ακέφαλη.

Όμως, από εκεί και πέρα:
1) Τα Μνημόνια φέρνουν μόνιμη πολιτική κρίση, αποδυναμώνουν τα αστικά κόμματα και απομονώνουν κοινωνικά τη μεγαλοαστική τάξη.
2) Καμιά δημοσιονομική πειθαρχία δεν πρόκειται να υπάρξει, όταν η οικονομία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση ακριβώς λόγω των Μνημονίων (αναμένεται νέα πτώση του ΑΕΠ τουλάχιστον 6% για το 2012).
3) Η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία όχι μόνο δεν πρόκειται να ελεγχθούν, αλλά θα γιγαντωθούν, όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε χρεοκοπημένη και ρημαγμένη χώρα.
4) Οι αντιθέσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και γενικώς μέσα στο κλαμπ των «πιστωτών» μεγαλώνουν. Αν και αυτή η δανειακή σύμβαση δεν φέρει αποτέλεσμα, θα μετατραπούν σε ανοιχτές συγκρούσεις.
5) Ακόμη κι αν πετύχει το PSI, που είναι αμφίβολο, το ελληνικό χρέος δεν θα γίνει σε καμιά περίπτωση βιώσιμο. Αυτό ουσιαστικά το έχει παραδεχθεί πλέον και το ΔΝΤ. Ένα νέο «κούρεμα» είναι καθ' οδόν.
6) Η θεωρία της «εσωτερικής υποτίμησης» είναι μια σκέτη παράνοια. Οι μισθοί πέφτουν, οι τιμές φυσικά όχι, οι φόροι ανεβαίνουν και το καθοδικό σπιράλ ύφεσης συνεχίζεται. Το σημείο ισορροπίας (ο «πάτος» που έλεγε ο Βενιζέλος) είναι σε ένα βιοτικό επίπεδο κάτω κι απ' της Βουλγαρίας.
7) Η Ελλάδα δεν προσφέρεται σε καμιά περίπτωση για μαζικές επενδύσεις που απευθύνονται στα φτηνά εργατικά χέρια. Υπάρχουν χώρες πολύ πιο κατάλληλες για αυτό.
8) Οι μαζικές περικοπές και οι απολύσεις στο δημόσιο δεν θα κάνουν το κράτος πιο «αποτελεσματικό», ούτε η εξαθλίωση θα κάνει τον Έλληνα εργάτη πιο παραγωγικό. Το αποτέλεσμα θα είναι μια ελληνική καπιταλιστική οικονομία πιο παρασιτική, πιο σαλταδόρικη απ' ότι πριν.

Παρά τις μέχρι τώρα επιτυχίες της «θεραπείας σοκ» που εφαρμόζεται πάνω στον ελληνικό λαό, πιστεύουμε ότι αυτός δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Οι αντιφάσεις των μεγαλοκαπιταλιστικών σχεδίων είναι τέτοιες ώστε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη και μια απότομη αλλαγή του συσχετισμού είναι μπροστά μας. Αρκεί η συνειδητή τουλάχιστον ελληνική εργατική τάξη να βρει λίγη από την αποφασιστικότητα και την τόλμη που είμαστε σίγουροι ότι διαθέτει.

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ