Το θέμα μας σήμερα, όπως προδίδει ήδη ο τίτλος, είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η φύση του οποίου αποτελεί και λόγο έξαρσης της διαφθοράς. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα επί της ουσίας στηρίζεται σε τρεις έννοιες: τον τόκο, τον πληθωρισμό και τις αντιστοιχίες των νομισμάτων στον μεγάλο κόσμο του ανοιχτού εμπορίου. Σημερινός μας αρθρογραφικός στόχος είναι ο τόκος, η αποζημίωση δηλαδή σε χρήμα από τον οφειλέτη προς τον δανειστή βάσει του χρόνου για τον οποίο διήρκεσε το δάνειο. Στην σημερινή Ελληνική κοινωνία γίναμε ήδη μάρτυρες της εποχής όπου οι τράπεζες δίναν δάνεια σχεδόν σε όποιον πέρναγε απ’έξω από αυτές. Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες των αποτελεσμάτων αυτής της πρακτικής, αποτελέσματα που δεν περιορίζονται μόνο στην οικονομική κρίση, αλλά και στην κρίση ηθών και αξιών που βιώνουμε. Γνώμη μου είναι, όπως λέει και ο τίτλος, πως ο τόκος επιφέρει την δουλεία, γνώμη που θα εξηγήσω παρακάτω αναλυτικά.
Ηθική Δουλεία
Θα μιλήσω πρώτα από όλα για το μη προφανές, της ψυχολογικής-ηθικής δουλείας, της επικράτησης μιας ολόκληρης νοοτροπίας που διέπει την Ελληνική κοινωνία και γενικότερα τις κοινωνίες στις οποίες επικράτησε ο Καπιταλισμός. Μιλήσαμε και προηγουμένως για τα δάνεια, τα οποία δινόντουσαν μέχρι πριν λίγο καιρό από τις τράπεζες χωρίς καμμία φειδώ. Λογικό ήταν άλλωστε να μπορούν να δίνουν δάνεια τόσο εύκολα, αφού στην ουσία πούλαγαν “αέρα κοπανιστό”, πληθωριστικό χρήμα που δημιουργούσαν οι ίδιοι δηλαδή, κοινώς εμπορευόντουσαν την υπόσχεση, με μορφή υπογραφής, του οφειλέτη ότι θα ξεπληρώσει. Στήθηκε στην Ελλάδα ένα απίστευτο καταναλωτικό γλέντι, το οποίο σαφώς και δεν ανταποκρινόταν στην Ελληνική παραγωγή, η ο ποία συστηματικά περιορίστηκε στην παροχή υπηρεσιών και τον τουρισμό. Το καταναλωτικό αυτό όργιο δημιουργεί μία σύγχυση στις προτεραιότητες του Λαού, δημιουργώντας επίπλαστες “ανάγκες” και θέτοντας τις ως πρωτεύουσες. Η Τιμή και η Αξιοπρέπεια εξέπεσαν στο να θεωρούνται πολυτέλεια προκειμένου να συνεχίσει κάποιος το καταναλωτικό του καπρίτσιο. Μπορεί να θεωρεί ο αναγνώστης ότι γίνομαι υπερβολικός, όμως με την σειρά μου τον καλώ να σκεφτεί τα μύρια όσα παραδείγματα περί αυτού μπορεί να βρει στην καθημερινή του ζωή. Πόσους ανθρώπους ξέρει που έχουν φτάσει στο σημείο του αυτοεξευτελισμού προκειμένου να διαβιούν εν ευημερία; Πόσοι προσκύνησαν κομματικά μαντριά όχι γιατί πείστηκαν από τις “ιδέες” τους, αλλά γιατί έλαβαν υποσχέσεις υλικές; Καλλιεργήθηκε σε ολόκληρη την κοινωνία η ανάπτυξη της απληστίας, μιας αξίας πρωτεύουσας σημασίας για τον υλιστικό καπιταλισμό, μίας αξίας που μερικές φορές τα ΜΜΕ την ονομάζουν διαφθορά και άλλοτε “επιχειρηματικό δαιμόνιο”, κατά το δοκούν πάντα. Η απληστία αυτή διαλύει ουσιαστικά την κοινωνία μας καθιστώντας μας δούλους, ουσιαστικά, σε αυτήν. Δημιουργεί μεταξύ της Λαϊκής Κοινότητας διαχωριστικούς τοίχους αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων και καταλαμβάνοντας πρωτεύουσα θέση στην σκέψη μας καθορίζει και τις πράξεις μας.
Φιλελεύθερη φεουδαρχία
Αυτό που κανείς δεν μας είπε όταν κόβανε πληθωριστικό χρήμα, για να συντηρήσουν το καταναλωτικό όργιο που διεξαγόταν, είναι ότι με αυτό τον τρόπο δημιουργούσαν μια οικονομία που έμοιαζε πολύ με μια φούσκα που είναι έτοιμη να σκάσει. Την ίδια ώρα, ενώ ο Λαός ήταν απασχολημένος στο όργιο που είχε στηθεί, ξήλωναν την πραγματική οικονομία της χώρας με σκοπό το ξεπούλημα της, το κύμα ιδιωτικοποιήσεων που έχει αρχίσει εδώ και χρόνια. Η ανεργία ήταν μοιραίο να χτυπήσει τελικά την πόρτα των Ελλήνων πολιτών, όντας κοινή ιστορική συνισταμένη της φιλελεύθερης πολιτικής, όπου και αν αυτή εφαρμόζεται. Στην ουσία η ανεργία είναι το “μάζεμα της πετονιάς”, ώστε η κοινωνική ανισότητα να διευρυνθεί προς χάριν των μεγαλοκεφαλαιούχων. Ο ρόλος της ανεργίας είναι διττός αφού και υποτάσσει τον, συνήθως, νέο άνεργο και ρίχνει κατακόρυφα την ποιότητα διαβίωσης του Λαού. Εν τέλει το καταναλωτικό όργιο που στήθηκε στην Ελλάδα και γενικότερα σε όλο τον Δυτικό κόσμο ήταν το παραπέτασμα καπνού που οδήγησε τους Λαούς στην παγίδα του φιλελευθερισμού, μίας ιδεολογίας που θα οδηγήσει, όπως και το δίδυμο αδερφάκι της ο μαρξισμός, στην κυριολεκτική δουλεία. Στην πρώην ΕΣΣΔ οι δυνάστες ονομάζονταν κομισάριοι και κομματικά στελέχη και κυβερνούσαν με το περίστροφο, ενώ στις σύγχρονες καπιταλιστικές δημοκρατίες ο δυνάστης λέγεται πλουτοκράτης και κυβερνά με το κεφάλαιο και την δύναμη της απολύσεως, με το φόβητρο δηλαδή της ανεργίας. Μην νομίζει κανείς ότι στην Ελλάδα έχουμε κυβέρνηση που επιβάλλει τις πολιτικές και αντιπολίτευση που είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί. Οι κυβερνήσεις και οι αντιπολιτεύσεις αποτελούν απλά πιόνια της παγκόσμιας κορπορατικής (εκ του corporation)- σιωνιστικής (ας ελέγξει όποιος θέλει την καταγωγή των μεγαλύτερων πλουτοκρατών στον κόσμο) διακυβέρνησης, οι οποίες ανεβοκατεβάζουν κατά το δοκούν κυβερνήσεις ανά τον κόσμο. Τις περισσότερες φορές, όπως στην Ελλάδα, οι κυβερνήσεις τους “εκλέγονται”, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και συντόμως στο Ιράν, επιβάλλονται με την δύναμη των όπλων. Η εκλογή αυτών των κυβερνήσεων στην Ελλάδα προϋποθέτει ένα ολόκληρο κύκλωμα ελέγχου των εκλογών που συνιστάται από τους δημοσιογράφους, μεγαλοκαναλάρχες, πολιτικούς έως την δημιουργία εκλογικών αναχωμάτων από πιόνια του συστήματος, όπως στην περίπτωση του κόμματος Καρατζαφέρη και τελευταίως του κόμματος Καμμένου.
Τόκος και ανεργία, Κυριολεκτική Δουλεία
Το όλο αυτό σύστημα οδηγεί τον Λαό στην κυριολεκτική δουλεία. Την ονομάζω κυριολεκτική γιατί δεν μπορεί να ονομαστεί αλλιώς. Ο κάθε Έλληνας πολίτης, αυτή την στιγμή, από την γέννηση του έχει ένα χρέος, το οποίο καλείται να αποπειραθεί να ξεπληρώσει στην διάρκεια της ζωής του. Η χώρα όλη έχει μπει σε έναν κυκεώνα δανεισμού, ώστε να μπορεί απλά και μόνο να ξοφλά τους τόκους των προηγουμένων δανείων. Αυτό φυσικά ισχύει και σε καθαρά ατομικό επίπεδο, αφού σήμερα μιλάμε για τους τόκους. Ο δανεισμός ενός ατόμου οδηγεί σε πάγια έξοδα, την αποπληρωμή ουσιαστικά δόσεων και τόκων. Ξεκινά λοιπόν ο μήνας του Έλληνα οφειλέτη με ένα ποσόν αρνητικό στο ταμείο, ένα ποσό που καλείται να εξοφλήσει κάθε μήνα πριν αρχίσει να βγάζει κέρδος από την εργασία του. Αυτό σε υπερθετικό βαθμό είναι ουσιαστικά δουλεία. Ο εργαζόμενος μπορεί να καταλήξει να δουλεύει μόνο και μόνο για ένα πιάτο φαΐ, όταν οι φόροι (τόκοι για τα δάνεια του κράτους), οι τόκοι των δικών του δανείων, οι λογαριασμοί (κόστος διαβίωσης) και οι φόροι υπέρ τρίτων πλησιάσουν ή ξεπεράσουν τον μισθό που παίρνει. Ποια η διαφορά μεταξύ αυτού από την κλασσική εικόνα του σκλάβου στα χωράφια των αποικιοκρατών; Καμμία αν κάποιος εκλάβει τον φόβο της απόλυσης και της κατάσχεσης ως μια μεταφορική έννοια για το μαστίγιο και τις αλυσίδες. “Καλά και ωραία”, θα πει κάποιος, “όλα αυτά, αλλά η λύση ποια είναι;”. Το σύστημα δείχνει φανερά ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός του. Στην “αντικαπιταλιστική” αριστερά και την “εθνικόφρονα” δεξιά το σύστημα, μέσω των δημοσιογραφίσκων, προσκυνά, γεγονός που δείχνει την ακινδυνότητα αυτών των μορφωμάτων. Μόνο στις αυθεντικές εθνικολαϊκές δυνάμεις του Λαϊκού Εθνικισμού, βλέποντας έναν κίνδυνο για το σύνολο της πολιτικής του, δείχνει το σύστημα πραγματικά τα δόντια του, με ατελείωτους τόνους λάσπης και διώξεις. Δεν μπορούν οι φέροντες την κρίση και οι ιδεολογίες τους να μας οδηγήσουν έξω από αυτήν, είναι προφανές. Μόνο οι εχθροί του καθεστώτος, οι τελευταίοι πιστοί, μπορούν να ρίξουν ένα σύστημα σάπιο από τα θεμέλια του.
Σπάμε τις Αλυσίδες με τον Λαϊκό Εθνικισμό
“Γιατί όμως Εθνικισμός;” θα ρωτήσει ο καλοπροαίρετος άνθρωπος που βλέπει θετικά την ιδέα του αυθεντικού σοσιαλισμού, που βρίσκεται μακριά από τον μαρξισμό και την σοσιαλδημοκρατία. Γιατί μόνο η δύναμη του Έθνους μπορεί να ανυψώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει πομπό και δέκτη μιας ανώτερης συλλογικότητας, του Έθνους. Γιατί ο άνθρωπος, σε αντίθετη με τα μαρξιστογενή ιδεολογήματα, δεν είναι ένας απλός καταναλωτής-εργάτης. Είναι μέρος ενός, καθαρά φυλετικά προσδιορισμένου, συνόλου, που σκοπό του έχει την δημιουργία Πολιτισμού. Πέραν δηλαδή του, ανώτερου από κάθε άποψη, φυλετικού συνεκτικού δεσμού που διέπει την κάθε κοινωνία και την προστατεύει, μέσω της αλληλεγγύης, από τους εξωτερικούς και εσωτερικούς κινδύνους, υπάρχει και η ανάγκη για πρόοδο, για την δημιουργία ενός πολιτισμού που ολοκληρώνει την ανθρώπινη Φύση. Εθνικισμός, γιατί η ταξική πάλη ιστορικά έδρασε ως διαλυτική δύναμη ενός ανώτερου συνεκτικού δεσμού, που πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο και δεν είναι άλλος από την έννοια της Φυλής. Γιατί σήμερα το σύστημα γνωρίζει καλύτερα από ποτέ την τακτική του “διαίρει και βασίλευε”, γιατί πλέον έχει κατασκευάσει από τα ίδια του τα σπλάχνα τους “ταξικούς εχθρούς” του που διαβιούν για στην Εκάλη και αγωνίζονται ενάντια στον ρατσισμό στις Ελληνικές γειτονιές. Εθνικισμός, γιατί πάντα αποτελούσε τον φόβο του συστήματος των τοκογλύφων ένας Εθνικισμός κοινωνικός, αντισιωνιστικός, φιλολαϊκός, ένας αυθεντικός Λαϊκός Εθνικισμός. Λαϊκός Εθνικισμός, γιατί πλέον πρέπει να καταλάβουμε ότι ο μαρξισμός είναι το δίδυμο αδερφάκι του καπιταλισμού με μάνα την Σιών, το αποτυχημένο πείραμα προς την Σιωνιστική διακυβέρνηση. Γιατί ο κάθε Λαός έχει το δικαίωμα να κυβερνά τον εαυτό του και να προάγει τον πολιτισμό του. Γιατί εν τέλει δεν πιστεύουμε στην εξόντωση της μεσαίας τάξης μέσω της πάλης των τάξεων, όπως οι μαρξιστές και οι καπιταλιστές. Αντιθέτως πιστεύουμε στην συνεργασία των τάξεων ενάντια στους τοκογλύφους, τους κερδοσκόπους και τους υπηρέτες αυτών.
Κώστας Αλεξανδράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου