«Ο κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουν» είναι ένα από τα πιο γνωστά αποφθέγματα και η κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός έρχεται να το αποδείξει με τον καλύτερο τρόπο. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι μόνο τα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους πολιτικούς… με ανάστημα, αλλά και αυτοί που τους έδωσαν τη δυνατότητα να το πράττουν, δηλαδή όλοι εμείς.
Δυστυχώς, τόσο η «πολιτική ορθότητα» όσο και το ΕΣΡ (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης) δεν μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις αληθινές εκφράσεις που θα θέλαμε να μεταχειριστούμε για να περιγράψουμε τα συναισθήματά μας γι’ αυτούς τους ανάξιους καιροσκόπους που κάνουν κουμάντο και μας έχουν οδηγήσει στο παρά πέντε της καταστροφής.Οι σημερινές εξελίξεις θα πρέπει να προκαλούν γενικευμένη αηδία σε όποιον έχει τη στοιχειώδη συναίσθηση των δεδομένων του προβλήματος στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Οι δύο πάλαι ποτέ «μεγάλοι», το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, αν και θεωρητικά θέλουν να σχηματιστεί κυβέρνηση, το θέλουν και διότι τα εκλογικά τους ποσοστά έχουν καταβαραθρωθεί και απειλούνται με περαιτέρω συρρίκνωση στις επερχόμενες εκλογές, οπότε επιθυμούν να αγοράσουν χρόνο στην προσπάθεια να ανακάμψουν.
Για την έκπληξη των εκλογών, τον ΣΥΡΙΖΑ, τι να πει κανείς. Η έκφραση της νεολαίας «ότι να’ ναι» ταιριάζει στην περίσταση για να περιγράψει το αλαλούμ των θέσεων του κόμματος που κατά βάθος είναι βαθύτατα μαρξιστικό, με τον επαγγελματία συνδικαλιστή από τα σχολικά χρόνια ηγέτη του να είναι θαυμαστής του Ούγκο Τσάβεζ και να ονειρεύεται μια χώρα «ανεξάρτητη από τον ιμπεριαλισμό». Τέτοια ονειρευόταν και ο Μακάριος οδηγώντας την Κύπρο στους Αδεσμεύτους και οδήγησε τον Ελληνισμό σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες.
Για λόγους τακτικής παριστάνει τον φιλο-ευρωπαϊστή και κόπτεται ότι στόχος του είναι η χώρα να παραμείνει στο ευρώ. Περιστοιχισμένος από μια σειρά στελεχών που συναγωνίζονται για το ποιος έχει μεγαλύτερη τρικυμία εν κρανίω (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων), αποτελεί την απόλυτη συνταγή εθνικής καταστροφής, σε οικονομικό και εθνικό επίπεδο. Φέρει ακέραια το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για τον αντίπαλο που δημιούργησε, τη Χρυσή Αυγή, κι όλα αυτά με τις ηλιθιότητες που σταθερά υποστήριζε το πολιτικό συνονθύλευμα που εκπροσωπεί για το θέμα της λαθρομετανάστευσης, ενώ όποιος τολμούσε να αναφέρει οτιδήποτε διαφορετικό αποκαλούνταν απροκάλυπτα φασίστας και εθνικιστής.
Όσον αφορά τον ελληνικό λαό, παρότι σεβαστή η βούλησή του, δεν μπορεί κανείς να μην αναρωτιέται για το σημαντικό ποσοστό που κάποτε κατακεραύνωνε τους επαγγελματίες της πολιτικής και τώρα πίνει νερό στο όνομα ενός που είναι χειρότερος ακόμη και από τους συνδικαλιστές του κόμματός του, οι οποίοι, έστω στην αρχή του επαγγελματικού βίου τους, σε άλλες εποχές, είχαν δουλέψει και λιγάκι πριν ανακαλύψουν «τον δρόμο του αγώνα».
Με απλά λόγια, ο εν λόγω εθνοσωτήρας δεν υπάρχει περίπτωση να συναινέσει στη δημιουργία κυβέρνησης όσο βλέπει τα ποσοστά του να ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις, αφού είναι πασιφανές ότι το παιδί ενδιαφέρεται να ενισχύσει τα ποσοστά του και να μπορέσει στη συνέχεια να μετατρέψει τη χώρα σε κάτι που ούτε αυτός έχει καταλάβει (η Βενεζουέλα είναι το καλό σενάριο…), χωρίς να αντιλαμβάνεται, όντας αστοιχείωτος από διεθνολογικής απόψεως, ότι «οικόπεδα» σαν κι αυτό της Ελλάδας ποτέ δεν αφήνεται στην τύχη του, ενώ τρόποι για να… ευθυγραμμιστούν διάφοροι υπάρχουν πολλοί. Αυτά που διακυβεύονται στην ευρύτερη περιοχή υπερβαίνουν κατά πολύ τις ιδεοληψίες και τους περιορισμένους ορίζοντες των πολιτικών, ακόμα κι αν μέσα στην αφέλειά τους ειλικρινά πιστεύουν ότι κάνουν καλό στη χώρα…
Το ΚΚΕ με το πρόσχημα του ότι επιθυμεί «αλλαγή συστήματος» βολεύεται μια χαρά στη ρητορική του, αν και υπάρχουν σημάδια ότι ο κόσμος αρχίζει και ψυχανεμίζεται ότι ο καλύτερός τους σύμμαχος είναι ο… καπιταλισμός, αφού όσο υπάρχει έχουν λόγο ύπαρξης, για να τον βρίζουν. Διότι αν περιμένει κανείς να κυβερνηθεί από εκεί… σώθηκε! Ας κόψουν τις κρατικές επιχορηγήσεις και να δούμε μετά. Διότι είναι ωραίο να χρηματοδοτείσαι από το σύστημα για να προσπαθείς να το ανατρέψεις! Σιγά μην κάνει το λάθος να επιχειρήσει να εφαρμόσει όσα σερβίρει στον κόσμο. Για κουτούς τους περάσατε;
Για τη Δημοκρατική Αριστερά η αλήθεια είναι ότι ίσως βρίσκεται στη δυσκολότερη θέση από όλους λόγω του ότι πρόκειται για νεότευκτο κομματικό σχηματισμό χωρίς συνοχή, με αποτέλεσμα να απειλείται με λεηλασία από τους λαϊκιστές του χώρου, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους εκπροσώπους δηλαδή της νέας εκδοχής του «λεφτά υπάρχουν» που σε σημαντικό βαθμό ευθύνεται για την κατάσταση, βάζοντας το κερασάκι στην τούρτα του λαϊκισμού της μεταπολίτευσης.
Ο Φώτης Κουβέλης, τουλάχιστον, δείχνει να έχει αντιληφθεί ο άνθρωπος το εθνικό αδιέξοδο. Αντιλαμβάνεται επίσης μετά από δεκαετίες σκληρής δουλειάς και προσφοράς και μόνο με την ευπρέπεια του λόγου του στον τόπο, ότι ένα σύστημα για να το αλλάξεις πρέπει να βρεθείς στον πυρήνα του και να κάνεις ότι έκανε και ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, ο Ιωάννης Καποδίστριας: Να κερδίζεις έστω και κάτι μικρό κάθε φορά και να βάζεις πλώρη για το επόμενο. Και είναι διατεθειμένος να προσπαθήσει. Αναγκάζεται όμως να εξαρτάται από τη συναίνεση των λαϊκιστών για να μην τύχει της – δεδομένης – κατασυκοφάντησης, άρα και του πολιτικού του τέλους.
Ίσως, δεδομένης της ηλικίας και της ωριμότητας του συγκεκριμένου πολιτικού, να έπρεπε να πάρει μεγαλύτερο ρίσκο και με θάρρος να προχωρήσει και να προσπαθήσει να αλλάξει τη δραματική κατάσταση πολεμώντας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για αλλαγές. Τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Η συγκυρία δείχνει ευνοϊκή μετά από πολύ καιρό για να προσπαθήσει κανείς. Ας σκεφθεί ο Φώτης Κουβέλης ένα εφιαλτικό αλλά όχι τόσο απίθανο σενάριο: Να υιοθετηθεί για παράδειγμα ευρω-ομόλογο κι εμείς να έχουμε εγκαταλείψει το «καράβι» λίγο πριν… Να έχουμε τυπώσει και εθνικό νόμισμα; ΟΚ. Μήπως τα αποθέματα χρυσού της χώρας -αφού δεν βρίσκονται στο εσωτερικό- θα έχουν δεσμευτεί έναντι των οφειλομένων; Για να μην αναφέρουμε ότι αυτά τα αποθέματα δεν είναι καν εντυπωσιακά…
Άρα ποια θα είναι η αξία του νομίσματος; Το 50% υποτίμηση που αναφέρουν διάφοροι μήπως είναι το πιο αισιόδοξο σενάριο; Και πως ακριβώς θα προμηθευόμαστε πρώτες ύλες από τις διεθνείς αγορές που θα συνεχίσουν ασφαλώς να εμπορεύονται στα «σκληρά νομίσματα»; Μήπως να θυμηθούμε τους λιμούς στη Βόρεια Κορέα; Εδώ δεν μπορούμε να αντιδράσουμε ούτε σε περίπτωση που…χαλάσουν τα φανάρια στους δρόμους αφού εξαρτιόμαστε από τη γερμανική Siemens!!! Μία βλάβη και επικρατεί χάος στην Αθήνα!!! Μέχρι και η Αλέκα Παπαρήγα έχει αντιληφθεί ότι το να βγούμε από το ευρώ θα είναι καταστρεπτικό! Με τα σημερινά δεδομένα οι πιθανότητες παραμονής στην Ευρωζώνη είναι μικρότερες του 30-40% πάντως… έτσι για να έχουμε τουλάχιστον συναίσθηση της κατάστασης.
Αυτός όμως που πραγματικά αποτελεί τον ρυθμιστή των εξελίξεων είναι ο Πάνος Καμμένος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες. Είναι εντελώς αδύνατο να μην αντιλαμβάνονται τα ανωτέρω έχοντας θητεύσει σε κόμματα που αν μη τι άλλο γνωρίζουν το πώς λειτουργεί η αγορά, ασχέτως του αν οι πράξεις τους κατέτειναν συνήθως στην εξυπηρέτηση του κομματικού συμφέροντος.
Κάνει τρομερή εντύπωση πως είναι δυνατόν ο Πάνος Καμμένος να μην ενοχλείται από το ότι με τη στάση του παραδίδει τη χώρα στον ΣΥΡΙΖΑ και ανοίγει τον δρόμο για να ακολουθήσουν όσα αναφέρονται στο πρόγραμμά του για τα θέματα ασφαλείας και τα αντίστοιχα της εξωτερικής πολιτικής. Βάζοντας ως προϋπόθεση την καταγγελία του μνημονίου ενώ σε όλα τα υπόλοιπα που θέτει ως προϋπόθεση μπορεί να υπάρξει συμφωνία, πέραν του ότι τορπιλίζει τις δυνατότητες επίτευξης συμφωνίας, χάνει και την ευκαιρία να τεθεί επικεφαλής ενός σκληρού αγώνα για να ακυρώσει στην πράξη πολλές από τις διατάξεις του Μνημονίου.
Ένα ερώτημα: Εάν αναφέρει ότι «ΟΚ, στηρίζω, για μένα όμως κόκκινη γραμμή που αυτόματα θα συνεπάγεται την κατάρρευση της κυβέρνησης θα είναι νέες περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις», σε ποιανού τα χέρια θα είχε πάει η καυτή πατάτα; Εάν η θέση αυτή απορρίπτονταν ο ίδιος θα είχε κάνει το καθήκον του και θα ήταν συνεπής ως προς τις διακηρύξεις του. Εάν τα κατάφερνε, στην ουσία θα είχε επιβάλλει κάτι το οποίο σήμερα απλά θεωρείται ανέφικτο και θα του χρωστούσε ευγνωμοσύνη η κοινωνία. Για να μην αναφέρουμε ότι με τα παρανοϊκά που υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι πείθοντας τους αρκετούς -από ότι αποδεικνύεται- αφελείς, πόσο λιγότερα χρήματα θα καταλήξουν να παίρνουν όλοι όσοι διαμαρτύρονται σήμερα για τις περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις.
Η θυσία έγινε στην προσπάθεια να μαζευτούν τα δημοσιοοικονομικά, άλλο το να διεκδικείς να σταματήσει εδώ η επιδρομή και άλλο να λες ότι όλα θα τα ανατρέψεις λες και βρίσκεσαι μόνος σου σε αυτό τον κόσμο ή ελέγχεις το διεθνές σύστημα, ή απλώς έχεις χρήματα να επαναφέρεις τις αποδοχές εκεί που βρίσκονταν. Κι όλα αυτά σε έναν δημόσιο τομέα που κατά μέσο όρο εισέπραττε σε πολλά κλιμάκια διπλάσια τουλάχιστον χρήματα από τον αντίστοιχο ιδιωτικό, ενώ δούλευε τις μισές ώρες…
Αυτά πρέπει να σκεφτεί ο Πάνος Καμμένος. Αλλιώς, όσο και να φωνάζει, στη συνέχεια θα είναι απλώς συνυπεύθυνος με τον ΣΥΡΙΖΑ και για τον εμφύλιο που θα ακολουθήσει, διότι πρέπει να είσαι αφελής για να πιστεύεις ότι όλοι θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια να παρατηρούν την ελληνική πολιτική παιδική χαρά να επαναφέρει συστήματα που χρεοκόπησαν παντού στον κόσμο, να καταστρέφει και νομοτελειακά να συρρικνώνει τη χώρα… Και πραγματικά απορούμε πως θα αντιμετωπίσει όλους όσοι τον περιέβαλαν με εμπιστοσύνη κυρίως λόγω της ρητορικής του στα ζητήματα εθνικής ασφάλειας με τη στενή και την εκτεταμένη έννοια, ζητώντας του να υπερασπίσει τα όσια και τα ιερά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου