Ο πρόεδρος της Γαλλίας στο εξωτερικό συμβολίζει αυτοπεποίθηση, ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια του γαλλικού λαού.
Ο Σαρκοζί, ο Μελανσόν ή ο πρόεδρος του 15μελούς κάποιου συνοικιακού σχολείου της Λυών μπορεί να χαριτολογεί στην κριτική του περιπαίζοντας με το όνομα του προέδρου. Άλλο να ασκούμε αιχμηρή κριτική και έλεγχο στον πρόεδρο Παπούλια...
ή όποιον Έλληνα πολιτικό έχουμε εκλέξει εμείς οι ίδιοι και άλλο ο κάθε χρεοκοπημένος Βαλκάνιος όταν μπερδεύεται για το αν μιλά σε εγχώριο ή διεθνές ακροατήριο.
Του Κώστα Στούπα www.capital.gr
Δεν πέφτει λόγος στον πρόεδρο, πρωθυπουργό ή τον αρχηγό ενός κόμματος να ασκούν δημόσιο έλεγχο για τη συνέπεια λόγων και πράξεων στην κυβέρνηση μιας ξένης χώρας. Πόσο μάλλον ο αρχηγός ενός κόμματος μιας χώρας που είναι χρεοκοπημένη και επιζητεί τη βοήθεια του επικρινόμενου…
Δεν χρειάζεται να έχει σπουδάσει κάποιος διπλωματία για να μην φέρεται προσβλητικά σε συμμάχους ή «συμμάχους», αλλά και σε εχθρούς στην διεθνή πολιτική σκηνή…
Αρκεί ελάχιστη επίγνωση της έννοιας της διπλωματίας αλλά και αυτού που ονομάζεται πολιτικός ρεαλισμός για να αντιληφθεί κάποιος τα αυτονόητα.
Πόσο μάλλον αν έχει διδαχτεί από τη Μέση Εκπαίδευση ακόμη το έργο της εξιστόρησης του Πελοποννησιακού πολέμου από τον Θουκυδίδη, όπου περιλαμβάνονται οι πρώτες προσεγγίσεις των τύπων και της ουσίας των διεθνών σχέσεων ισχύος ή υποτέλειας…
Το δίκαιο και η ηθική αποτελούν σημεία αναφοράς σαν προφάσεις αποτελεσματικότερης προβολής της εξυπηρέτησης συμφερόντων για τους ισχυρούς και της εξυπηρέτησης της ανάγκης επιβίωσης για τους ασθενέστερους.
Με απλά λόγια, οι ισχυροί επικαλούνται τις δεσμεύσεις στο δίκαιο και την ηθική για να επεκτείνουν την ισχύ τους. Οι αδύναμοι για να επιβιώσουν και να αν τους δοθεί η ευκαιρία να εδραιώσουν την ανεξαρτησία τους.
Αυτά μπορεί να μοιάζουν ψιλά γράμματα για αναλφάβητους μαρξιστές της μεταβιομηχανικής εποχής που οφείλουν την ύπαρξή τους μόνο στον άκρατο λαϊκισμό.
Αυτά όμως ισχύουν μεταξύ των εθνών, αλλά και μεταξύ των ανθρώπων. Η διαφορά συνίσταται πως οι άνθρωποι συνήθως ζουν σε ένα σταθερό εθνικό νομικό πλαίσιο ενώ τα έθνη σε όχι αυστηρά καθορισμένο διεθνές πλαίσιο.
Ως εκ τούτου στις σχέσεις μεταξύ των εθνών απαιτούνται λεπτοί χειρισμοί και προπαντός επίγνωση της θέσης που βρίσκεται ο καθένας. Μια λάθος «ανάγνωση» μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική.
Στην πολιτική τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων και πολύ περισσότερο εκ των ηχηρών χαρακτηρισμών.
Με τον ίδιο τρόπο εκ του αποτελέσματος πρέπει να κρίνονται και ο πατριωτισμός και η αλληλεγγύη. Τι να τις κάνεις τις πατριωτικές κορώνες, αν το αποτέλεσμα είναι η εξαφάνιση της πατρίδας και η υποδούλωση.
Την άποψη αυτή επιβεβαιώνει η παρακάτω επιστολή ενός προσώπου του οποίου τον πατριωτισμό δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς στην Ελλάδα.
To 1825 o Θόδωρος Κολοκοτρώνης είχε αποφυλακιστεί και είχε αναλάβει την αρχηγία του στρατού. Ο Ιμπραήμ κατήγαγε αλλεπάλληλες νίκες και το μέλλον της ελληνικής ανεξαρτησίας ετίθετο σε αμφιβολία.
Για το μέλλον της Ελλάδας και της ανεξαρτησίας καθοριστικός αναδεικνυόταν ο ρόλος της Αγγλίας, αλλά ο Κολοκοτρώνης που είχε ανακτήσει την δημοφιλία στο ελληνικό πληθυσμό ήταν Ρωσόφιλος.
Τότε ο Γέρος του Μοριά απάντησε σε μια επιστολή στο Δ. Ρώμα που τον προέτρεπε να ζητήσει τη βοήθεια της Αγγλίας: «Δεν είμαι τυχοδιωκτικός και ρωσολάτρης, αλλά είμαι φίλος εκείνου που θέλει να κάμει καλό της πατρίδος μου…» Μάλιστα ζητούσε από τον αρμοστή των Ιόνιων Νήσων Άνταμς να μεσολαβήσει στην Αυλή του βασιλιά της Αγγλίας και να υποστηρίξει την ελληνική υπόθεση.
Η επιστολή κατ΄ αναλογία ήταν πολύ ταπεινωτική σε σχέση με τις δηλώσεις «μετάνοιας» που ζήτησε να αποσύρουν οι αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ο Αλέξης Τσίπρας.
Η επιστολή προς τον Άγγλο βασιλιά Γεώργιο τον Δ΄ έλεγε τα εξής: «Το ελληνικό Έθνος δυνάμει της παρούσης πράξεως εκθέτει εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της εαυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας, και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την απόλυτη υπεράσπισην της Μεγάλης Βρεταννίας». Την υπέγραφαν δε οι Θ. Κολοκοτρώνης, Α. Ζαϊμης, Δ. Πλαπούτας κλπ.
Την αναφορά ο Κολοκοτρώνης την συνόδευσε με προσωπική επιστολή στον πρωθυπουργό Κάνιγκ, η οποία έκλεινε με την φράση «Υποκλινέστατος και υπόχρεως δούλος»…
Η ιστορία έχει κάνει φανερό πως όσο περισσότερο πατριωτικές κορώνες ακούει κάποιος τόσο περισσότερο καχύποπτος πρέπει να είναι για τις προθέσεις ή τις αδυναμίες του.
Το ίδιο συμβαίνει για τις «κορώνες» περί δικαιοσύνης, ισότητας και άκοπης ευημερίας. Αυτός είναι ο λόγος που οι πορτοφολάδες εκθειάζουν τις τσέπες ψηλαφώντας με θαυμασμό τις ραφές;
Φυσικά και δεν εισηγούμαι τη δουλοπρέπεια, εξάλλου δεν προσφέρεται σαν παράδειγμα ο Γέρος του Μοριά για κάτι τέτοιο. Απλά υπενθυμίζω την ανάγκη, για πολιτικό ρεαλισμό και την σωστή ανάγνωση της πραγματικότητας. Εξάλλου, αν κατά τον Θουκυδίδη η μεγαλύτερη επίδειξη ισχύος είναι η αυτοσυγκράτηση, η απουσία ισχύος δεν πρέπει να είναι η αυτοκτονική επιθετικότητα. defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου