Με λίγα λόγια Μάαστριχτ σημαίνει...

Η συνθήκη του Μααστριχτ δεν είναι μια συμφωνία με "ουδέτερο πρόσημο" και δεν θα μπορούσε να είναι τετοια μεσα σε καθεστώς εξουσίας των μονοπωλίων. Η εξουσία λειτουργεί πάντα υπέρ αυτού που την κατέχει κι αυτό έκανε και με τη συνθηκη του Μάαστριχτ. 

Στο Μάαστριχτ συμφωνήθηκαν πολιτικές που ισχυροποίησαν το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο απένατι στην εργασία και του έδωσαν νεες ευκαιρίες κερδοφορίας και ανάπτυξης. 

Αν δεν είχε υπάρξει το Μααστριχτ-ως συνεχεια και ολοκλήρωση της συνθήκης της Ρώμης(1957) και της Ενιαίας Ευρωπαϊκή Πράξη (1986)- και οι γνωστες 4 ελευθερίες διακίνησης κεφαλαίων, εργαζομένων, προιόντων, υπηρεσιών και η εισαγωγή του κοινού νομίσματος (μιλάμε για τις προυποθέσεις υιοθέτησης και τη δρομολόγηση της κυκλοφορίας του) με ό,τι σήμαινε αυτό, δεν θα είχε δημιουργηθεί στην Ευρώπη τόσο εύκολα η φουσκα του 2008 και δεν θα μεταδιδόταν τόσο έυκολα η μόλυνση σε όλες τις χώρες. 

Αν δεν υπήρχε η συνθηκη του Μααστριχτ δεν θα είχε εξοντωθεί η εγχώρια παραγωγή στην Ελλάδα σε κάθε επίπεδο και δεν θα είχαμε φτάσει στο περιβόητο "δεν παράγουμε τίποτα" για το οποίο κατηγορείται περιέργως ο λαός. 

Αν δεν υπήρχε το Μάαστριχτ δεν θα ήταν δυνατόν για τα μονοπώλια να μην ακολουθούν τους νόμους και το εργατικό δικαιο της χώρας όπου δραστηριοποιούνται αλλά κάποιας άλλης φτωχής χωρας με μισθούς πείνας επειδή έτσι τους συμφέρει κι έπειδη τους δίνεται το δικαίωμα. 

Η συνθήκη του Μάαστριχτ χτίστηκε πέτρα-πέτρα μεσα σε μια διάρκεια δεκαετιών από το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο για το μεγάλο ευρωπαικό κεφάλαιο. 

Το Μααστριχτ ήταν εξ αρχης φανερό, εκτός αν δεν ήθελε κανείς να το δεί, ότι δεν θα μπορούσε σε καμια περίπτωση να λειτουργήσει θετικά για την Ελλάδα. Η ευρωπαική Αριστερά και ο ΣΥΝ που συνυπέγραψαν είναι υπόλογοι γι αυτό και οφείλουν να απολογηθούν. Οι αναθεωρήσεις που περίμεναν πως θα ακολουθήσουν και που θα έστρεφαν τη συνθηκη προς θετικές κατευθύνσεις ήρθαν αλλά ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση.  

Η διεύρυνση προς τις φτωχότερες χώρες, οι διαφορες οδηγιες τυπου Μπολκνστάιν, η συνθηκη της Λισσαβώνας, οι μεταρρυθμίσεις που αποφασίζονται καθε μερα τελευταία το αποδεικνύουν ξεκάθαρα. Η συνθήκη του Μααστριχτ τέλος ηταν το ανοιγμα των ασκων του Αιόλου για τα όσα ζούμε σήμερα, δηλαδή τα μνημονια σωτηρίας που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εφαρμογή και η υλοποίση των στόχων του μεγάλου ευρωπαικού κεφαλαίου που εκφράστηκαν και αποφασίστηκαν τότε. Να γιατί είναι απολυτα σωστό, οτι δεν υπάρχει αγώνας εναντίον των μνημονιων χωρίς αγώνα για σταμάτημα της εφόδου κατα των δικαιωμάτων των εργαζομένων που εκπορεύεται φυσικά από τα διευθυντηρια της ΕΕ. 

Η Ε.Ε. είναι ένας καπιταλιστικός θεσμός που αποτελείται από ένα σύνολο πλαισίων και μηχανισμών που έχουν σα στόχο την αυξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και το κτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Στην εποχή της κρίσης που ζούμε που είναι η σοβαρότερη καπιταλιστική κρίση μαζί με την κρίση του '29 ισχύει βεβαια το "ο θάνατός σου η ζωή μου". Το κεφάλαιο λοιπόν και επομένως και η ΕΕ που το εκπροσωπεί δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τη ζωή μας παρά μόνο για τη δική του επιβίωση. Εμείς άραγε τι κάνουμε; Κλείνουμε τα μάτια και θεωρούμε την ΕΕ φιλικη και σωτήρια; Ψηφίζουμε με ελαφριά καρδιά "δημοψηφισματικά" όπως λένε υπέρ προστασίας του ευρώ αγνοώντας τα όσα πάθαμε τα 2 τελευταία χρόνια για τη σωτηρία του ευρώ; Αφήνουμε την ΕΕ και το ευρώ στο απυρόβλητο και προσπαθούμε με τα χέρια να σταματήσουμε τις σφαίρες αντί να σωπάσουμε το όπλο κι αυτόν που το κρατάει και με ριπές μας εξοντώνει; 

Υ.Γ: Τα άρθρα αυτα γράφτηκαν όταν ρωτώντας πάνω από 10 Αριστερούς είδα ότι κανείς τους δεν ήξερε τι περίπου ήταν το Μααστριχτ. Όλοι έδιναν μια θολή απάντηση του τύπου "κάτι για την Ευρώπη και το ευρώ"... kostasxan