Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω άρθρο για τον Βελουχιώτη, όχι επειδή "ανακαλύπτει την Αμερική", αλλά επειδή δημοσιεύτηκε στην γνωστή ιστοσελίδα zougla.gr που είναι φίλα προσκείμενη στον ευρύτερο αριστερό χώρο:
Είναι αυτός που μπόρεσε να ξεκοιλιάσει με σουγιά, ζωντανό ένα 13 χρονο παιδί, τον Γεώργιο Μαραθέα. Του έβγαλε, με αργό τρόπο τα έντερα και τον αποτελείωσε με 36 μαχαιριές ακολουθώντας περίπου τη μέθοδο με την οποία οι πειρατές θανάτωναν τους ατυχείς αιχμαλώτους τους κατά τον μεσαίωνα.
(Δηλαδή ξεκοιλιάζοντας τον αιχμάλωτο έβγαζαν την άκρη του εντέρου, το έδεναν στο κατάρτι του πλοίου και ζητούσαν απ το θύμα να χορέψει ώστε να ξετυλίγεται το έντερο μέχρι που αυτό πέθαινε λόγω αιμορραγίας μετά από αρκετή ώρα).
Ζητώ ταπεινά συγνώμη αν γίνομαι ωμός και αντιαισθητικός με όλα αυτά που γράφω αλλά για τον Γιώργο και για κάποιους συνανθρώπους μας υπήρξε συγκεκριμένη ημέρα, συγκεκριμένη ώρα, λεπτό, δευτερόλεπτο που υπέστησαν αυτό το τρομακτικό μαρτύριο. Τον αποτρόπαιο αυτό φόνο ο Θανάσης Κλάρας, τον έκανε για να εκδικηθεί τον δοσίλογο πατέρα του παιδιού και συνεργάτη των Ιταλών. (Κάτι που μάλλον είναι αλήθεια). Μπορεί λοιπόν ένας τέτοιος εγκληματίας να λέγεται ήρωας ή μήπως είναι ένα τέρας με μορφή ανθρώπου;
Είναι αυτός που μπόρεσε να διατάξει και να εκτελέσει (παρέα με τα πρωτοπαλίκαρα του και τους ομοϊδεάτες κομμουνιστές συνεργάτες του, Κωνσταντίνο Μπράβο, Διονύσιο Ελ. Σκλήρη, Ηλία Σκλήρη, Σπύρο Ξιάρχο, Σπύρο Τζαβελέα, Χρήστο Νερούλια, Αλέξανδρο Καραβίτη, Θόδωρο Καραβίτη, Παναγιώτη Νέζη, Γεώργιο Νέζη, Κωνσταντίνο Μάνεση, Κυριάκο Μακρή, Χρήστο Γεωργανά) τη σφαγή στην πηγάδα του Μελιγαλά.
Την 14η Σεπτεμβρίου 1944 ο Μελιγαλάς πέφτει στα χέρια των εξαγριωμένων Ελασιτών κι ακολουθούν σκηνές φρίκης και ντροπής για το ανθρώπινο γένος. Σφάζονται 41 τραυματίες στο νοσοκομείο κι όλο το ιατρικό προσωπικό. Γυναικόπαιδα και γέροι κομματιάζονται στους δρόμους, γυναίκες έγκυοι ξεκοιλιάζονται, κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Κατεβάζουν την Ελληνική σημαία και στη θέση της, βάζουν ένα κόκκινο πανί. Φυλακίζονται όσοι απέμειναν ζωντανοί, τα γυναικόπαιδα κλείνονται χωρίς νερό και φαί σε διάφορα υπόγεια. 18 έγκριτοι Καλαματιανοί οδηγούνται στην Καλαμάτα, όπου τους κατακρεουργούν και τους κρεμούν στα πολύφωτα του Δημοτικού φωτισμού της κεντρικής πλατείας της Καλαμάτας. Στο τέλος όλοι οι φυλακισμένοι οδηγούνται δεμένοι, ανά τρείς, 2 χιλιόμετρα έξω απ' το Μελιγαλά στη γνωστή πηγάδα, γυμνοί, ξυπόλητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίες, ασθενείς, αναγκάζονται από τ' ανθρωπόμορφα κτήνη, να βαδίσουν. Όσοι δεν βαδίζουν γρήγορα οι κομμουνιστές τους σφάζουν επί τόπου. Όσοι είναι δεμένοι με το ίδιο σύρμα, σφάζονται κι αυτοί.
Όποιος τολμά να μιλήσει, σφάζεται αμέσως. Κατά μήκος της διαδρομής από το Μπεζεστένι, έχουν τοποθετηθεί κομμουνιστές και προκαλούν το πλήθος φωνάζοντας : "Θάνατος - Θάνατος". Οι δήμιοι, μεταφέρουν στα χείλη της Πηγάδας μία μία τριάδα και τους σφάζουν με μία μαχαιριά στην κοιλιά ή την καρδιά, ή στο λαρύγγι και τους ρίχνουν μέσα στην πηγάδα μαζί με πολλούς ζωντανούς, μπροστά στα γεμάτα φρίκη, τρόμο κι αποτροπιασμό μάτια των θυμάτων που ακολουθούν και περιμένουν τη σειρά τους για την σφαγή τους. Αυτό συνεχίζεται επί 3 ολόκληρες μέρες, χωρίς διακοπή, μέχρις ότου δεν υπάρχουν άλλοι (άνω των 50 ήταν γυναίκες, ενώ υπάρχει και αριθμός ανήλικων θυμάτων, μεταξύ τους και κοριτσιών). Για πολλούς εφαρμόζεται αγριότερος τρόπος. Με τσεκούρια και κλαδευτήρια τους κόβουν χέρια και πόδια, αυτιά και μύτες. Ο πυθμένας της Πηγάδας κοχλάζει, τα έγκατα της γης αναταράσσονται και βοούν, οι σάρκες των κατακρεουργημένων σφαδάζουν. Το επίσημο κράτος μέχρι το 1974 τιμούσε και μετείχε στο τελούμενο μνημόσυνο.
Μετά το 1974 που άρχισαν να μας κυβερνούν αυτά τα γελοία και γλοιώδη αρπακτικά μιάσματα που παριστάνουν τους πολιτικούς ανάγκασαν το κράτος να απέχει από το να τιμά την μνήμην των 1500 αγρίως σφαγιασθέντων πατριωτών του Μελιγαλά. Δηλαδή μια χούφτα κομμουνιστές και λοιποί ψευτο - προοδευτικοί και άπλυτοι λιγδο - κουλτουριάρηδες κατόρθωσαν να επιβάλουν στην κοινή γνώμη ότι όποιος λέει …κακά πράγματα για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εθνικιστής και οπισθοδρομικός. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων κι ο Ελληνικός λαός περιφρονώντας την κρατική απαγόρευση και την κατάργηση του Μνημόσυνου, τιμούν κάθε χρόνο την μνήμη των θυμάτων της κομμουνιστικής θηριωδίας.
Είναι αυτός (ο Άρης Βελουχιώτης) που εμπλέκεται άμεσα ή έμεσα με 4000 δολοφονίες. Κι όμως για αυτόν τον ομοφυλόφιλο (και ειλικρινά δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ομοφυλόφιλους όταν δεν είναι δολοφόνοι, μια και περί ορέξεως …κολοκυθόπιτα) ψυχοπαθή χασάπη που χωρίς καμιά δίκη, με τα ίδια του τα χέρια, έσφαξε χιλιάδες ανθρώπους όπως προκύπτει από τις μαρτυρίες ομοϊδεατών (κομμουνιστών) πρώην συνεργατών του, αλλά και όπως ο ίδιος την 22α Οκτωβρίου 1944 σε δημόσιο λόγο του στη Λαμία παραδέχθηκε τα εγκλήματα του, λέγοντας «ναι έσφαξα και θα ξανασφάξω», ο Δήμος Λαμιέων, προς …τιμήν του έχει ανεγείρει ανδριάντα.
Το άγαλμα του έφιππου Άρη Βελουχιώτη συνεχίζει να βρίσκεται στην Πλατεία Λαού της Λαμίας ξεφτυλίζοντας άδικα μια ολόκληρη πόλη. Πρόσφατα (Οκτ 2011) το ΚΚΕ τον συγχώρεσε και …ξέχασε τους λόγους που ανάγκασαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, τον πρώην αρχηγό του ΚΚΕ το 1939 να διαγράψει τον δηλωσία Βελουχιώτη). Έτσι λοιπόν η κ. Παπαρήγα έδωσε στον σφαγέα άφεση αμαρτιών και τον ονόμασε …ήρωα αποκαθιστώντας την … τιμή του ομοφυλόφιλου ψυχοπαθητικού μακελάρη και αιμοσταγή χασάπη – δολοφόνου.
Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ουίλλιαμ Τζόρνταν, στο εκδοθέν βιβλίο του με τον τίτλο: «Η αλήθεια περί της Ελλάδος», αποκαλεί τον Άρη Βελουχιώτη: «Ο κόκκινος φύρερ της Ελλάδος» και υποστηρίζει ότι: …διώχτηκε νέος από το πατρικό του σπίτι, που το είχε ατιμάσει με τις αποτρόπαιες και αναίσχυντες εκδηλώσεις της σεξουαλικής του διαστροφής αφού είχε από τα 13 – 14 να βιάζει αγοράκια……Έφθασε στην ομοφυλοφιλία και ήταν εκ γενετής διεστραμμένος και σαδιστής…προ παντός όμως ήταν εγκληματίας. Ένας από τους απαισιώτερους εγκληματίες που γέννησε ποτέ, σε ώρα συμφοράς για τους ανθρώπους, η φύση. Ήτανε κάτι χειρότερο από εγκληματίας. Ήτανε κακούργος σαδιστής… Και πρέπει να ομολογήσουμε πως ο Αθανάσιος Κλάρας ήταν αναντίρρητα κορυφή στην επιστήμη των βασανιστηρίων… το μαστίγωμα ήταν η αβρότερη από τις εκδηλώσεις του προς εκείνους που είχανε τη δυστυχία να τον δυσαρεστήσουν…
Το αγαπημένο μαρτύριο του Άρη, η μεγαλύτερή του διασκέδαση, ήτανε να χαράζει αργά και βαθιά το κορμί των θυμάτων του και να χύνει καυτό λάδι μέσα στις πληγές. Συχνά για ποικιλία προτιμούσε να παραγεμίζει τις τομές με αλάτι. Ένα άλλο από τ’ ….αστεία του ζωηρού αυτού παιδιού ήτανε να κόβει τους μαστούς των γυναικών ή να ξεριζώνει τ’ αυτιά των δημάρχων και των προέδρων κοινοτήτων, των χωριών που δεν είχαν εκδηλώσει μεγάλο …εαμικό ενθουσιασμό…
Ο κομμουνιστής καθηγητής Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος ,διατελέσας και βουλευτής της Ε.Δ.Α. σε συνέντευξή του στην «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της 5ης Μαρτίου 1980 παραδέχεται ότι:
Άσχετα προς τα αίτια, όμως, της παθήσεως (σ.σ.: Πρόβλημα ανδρικής ανικανότητας), συνάγεται πως ο ελαττωματικός «πρωτοκαπετάνιος» θανάτωνε, για να επιδεικνύει τον ανδρισμό του ή για να εκδικείται το ελάττωμά του. «Σαν τελικό συμπέρασμα που μπορώ να πω, είναι ότι ο αρχικαπετάνιος του Ε.Λ.Α.Σ. ήταν μια δυνατή, αλλά διχασμένη προσωπικότητα (σ.σ.: σχιζοφρενής). Υπέφερε από ψυχικά τραύματα, π.χ. από ισχυρό πλέγμα μειονεξίας, λόγω της διαγραφής του από το Κ.Κ.Ε., εξαιτίας μιας «δηλώσεως μετανοίας» που είχε κάνει στο απώτερο παρελθόν. Υπέφερε ακόμη και από άλλα, ειδικής φύσεως απωθημένα, δημιουργημένα από ορισμένη λειτουργική ανεπάρκεια, που του είχε προκαλέσει ο παρατεταμένος βασανισμός του με πάγο, που τον είχαν υποβάλει, κατά την ομολογία του ίδιου… Εξάλλου, η λειτουργική σεξουαλική ανεπάρκειά του, για την οποία μου είχε μιλήσει ο ίδιος, του προκαλούσε αντισταθμιστική ψυχική αντίδραση και τότε φαίνεται ότι γινότανε ένας επιθετικός, σκληρός και αδυσώπητος άνθρωπος, όπως κυκλοφορούσε η φήμη στο αντάρτικο και στον πληθυσμό…
Αξίζει να αναφερθεί και η μαρτυρία (παρ’ ότι μπορεί να θεωρηθεί «ελέγξιμη») του Στρατηγού Ναπολέοντος Ζέρβα, ο οποίος στα απομνημονεύματά του έγραψε ότι ο Βελουχιώτης, σε ένα ορεινό χωριό της Φθιώτιδος έσφαξε με τα χέρια του ένα 12χρονο κοριτσάκι επειδή σύμφωνα με το αρρωστημένο του μυαλό ήταν… πράκτορας των Γερμανών!
Μια γνωστή (και δυστυχώς αδιαμφισβήτητη) θηριωδία του, αποτέλεσε η δολοφονία, κοντά στο χωριό Κολοκυθιά, του δεκατριάχρονου Γεώργιου Μαραθέα, που είχε απαγάγει δυο μήνες νωρίτερα. Ο πατέρας Μαραθέας είχε το τσιφλίκι του πριν εγκατασταθούν οι πρόσφυγες στο Νέο Μοναστήρι Δομοκού. Στην Κατοχή, έβαλε τους Ιταλούς να χτυπήσουν τους χωρικούς που ζητούσαν τα χωράφια που τους αναλογούσαν (κατά μία άλλη εκδοχή, γιατί έκλεβαν τις αποθήκες του). Ο Άρης Βελουχιώτης για εκδίκηση, αλλά και για λύτρα απήγαγε τον γιο του:
Το «σχέδιο» καταστρώθηκε γρήγορα και εύκολα και η εκτέλεσίς του ήταν ακόμη πιο εύκολη.
Το πρωί της 11ης Ιουλίου 1942 η κ. Μαραθέα με την κόρη της, την μικρή Ελένη που ήταν άρρωστη, έφυγαν για την Λαμία. Θα επέστρεψαν ίσως την επομένη. Στο σπίτι παρέμεινε ο πατέρας και ο γιος, μισοάρρωστος κι αυτός, αφού μόλις είχε περάσει μια πλευρίτιδα σοβαρής μορφής. Στο σπίτι έμενε ακόμη και ο φύλακας με τον μικρό του γιο.
Στις 10 ακριβώς το βράδυ οι άνδρες του Βελουχιώτη έσπασαν την πόρτα του σπιτιού. Με φωνές και με βρισιές έδεσαν τον φύλακα και με πυροβολισμούς δολοφόνησαν επί τόπου τον Ν. Μαραθέα. Τα δύο παιδιά, τον γιο του φύλακα και τον Γ. Μαραθέα τους άρπαξαν από τα κρεβάτια τους. Ο μικρός Μαραθέας το μόνο που τους ζήτησε, ήταν να του επιτρέψουν να ντυθεί πρόχειρα.
Το τρομερό νέο έφθασε στην Λαμία την άλλη μέρα το πρωί. Και χρειάστηκε να περάσουν πολλές ώρες για να βρεθούν μερικοί γνωστοί και συγγενείς να πληροφορήσουν την κ. Μαραθέα για το τι έγινε το προηγούμενο βράδυ στο σπίτι της. Όλοι στην Λαμία και στα γύρω χωριά είχαν παγώοει από τον φόβο. Κανείς από τους κατοίκους της Λαμίας δεν δεχόταν να πάει μέχρι το κτήμα για να μάθει τι ακριβώς έγινε. Οι συγγενείς φοβόντουσαν περισσότερο.
Μόλις κατόρθωσαν να πείσουν δυο γιατρούς που με ένα αυτοκίνητο έφεραν το πτώμα του Ν. Μαραθέα στην πόλη. Την μικρή Ελένη την κράτησαν στο σπίτι του πρώην βουλευτού Γεωργίου Πλατή.
Τα πράγματα «ξεκαθάρισαν» κάπως μετά από μια εβδομάδα. Στο σπίτι που διέμενε η κ. Μαραθέα, κάτω από την πόρτα, ρίχθηκε ένα γράμμα με δύο σημειώματα. Στο ένα έγραφε ότι, για να χαρισθεί η ζωή του παιδιού έπρεπε, μεταξύ των άλλων, να δοθούν 100 εκατομμύρια δραχμές. Το δεύτερο, ήταν ένα σημείωμα του μικρού Γιώργου που έγραφε: «Μαμά, μην ανησυχείτε, είμαι καλά. Να κάνετε ότι σας λένε οι άνθρωποι».
Πολλοί που είχαν ορισμένες επαφές με τους αντάρτες του Κ.Κ.Ε. στην Αθήνα, κινητοποιήθηκαν όπως είπαν δραστήρια. Ίσως και ο Ηλίας Τσιριμώκος ο οποίος δεν πίστευε στ’ αυτιά του ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, όπως και πολλοί άλλοι από το ΚΚΕ. Η αρπαγή ενός μικρού άρρωστου παιδιού δέκα τριών μόλις χρόνων και η απαίτησις για λύτρα ήταν πράξις ληστρική και ίσως να συγκίνησε μερικούς.
Η μάνα κινήθηκε προς άλλες κατευθύνσεις. Τόσα χρήματα δεν υπήρχαν. Έπρεπε να πάρει ένα ενυπόθηκο δάνειο και γι’ αυτό χρειαζόταν να προηγηθούν ορισμένες διαδικασίες, νομικές και άλλες.
Έπρεπε να νομιμοποιηθεί η κ. Μαραθέα σαν διαχειριστής της περιουσίας, να εγκρίνει η Τράπεζα το δάνειο και μετά, κυρίως αυτό, να δώσουν την έγκριση οι Ιταλοί, για την λήψη του δανείου.
Όλα αυτά, βεβαίως, ήθελαν αρκετό χρόνο και η χαροκαμένη μάνα δημοσίευσε στις εφημερίδες «Ειδοποίηση» και «Ριζοσπάστη» μια έκκληση, με την οποία παρακαλούσε τον Βελουχιώτη και τους άνδρες του να της χορηγήσουν προθεσμία ενός μηνός. Οι Ιταλοί, με την παρέμβαση και της τότε Ελληνικής Κυβερνήσεως, τελικά ενέκριναν την χορήγηση του δανείου και τότε, η κ. Μαραθέα, σύμφωνα πάντοτε με τις «εντολές» του Κ.Κ.Ε., διά του τότε συμβολαιογράφου Αθηνών Ιατρίδη, έκανε τις πράξεις «δωρεάς».
Ο καιρός όμως περνούσε, αλλά δεν άφησαν ελεύθερο το παιδάκι. Επί ημέρες το περιέφεραν στα βουνά ξυπόλητο, με υψηλό πυρετό.
Μετά από τρεις περίπου μήνες, βρέθηκε το πτώμα του σε μια χαράδρα, κοντά στο χωριό Κολοκυθιά. Ο Βελουχιώτης σε κατάσταση πλήρους μέθης είχε σκοτώσει το παιδί με τα ίδια του τα χέρια ξεκοιλιάζοντάς το με σουγιά (σγιά κατά την τοπική διάλεκτο), στις 20 Αυγούστου 1942. Είχε βασανισθεί απάνθρωπα, του είχαν αφαιρεθεί τα εντόσθια, κι αυτοί τότε που το βρήκαν και το έθαψαν πρόχειρα, καταμέτρησαν στο βασανισμένο κορμί του μικρού παιδιού 36 μαχαιριές! Η μάνα του και η μικρότερη αδελφή του δεν μπόρεσαν να το δουν ούτε νεκρό και κατακομματιασμένο…
Η ντροπή θα συνεχίζεται μέχρι τη μέρα που οι ΚΚΕδες θα πάψουν να επιβάλλουν λυσσαλέα και αυταρχικά τον κόκκινο φασισμό τους και θα γκρεμισθεί το άγαλμα του έφιππου ομοφυλόφιλου σαδιστή εγκληματία Άρη Βελουχιώτη, που σήμερα δυστυχώς βρίσκεται ακόμα στην Πλατεία Λαού της Λαμίας. istoriakatoxis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου