Επενδύοντας σε φαντάσματα...

Ο δικομματισμός έχει ήδη πεθάνει, και ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους απανταχού οπαδούς του απλά συνεχίζουν να κλωτσάνε το κουφάρι του. Δεν συζητάνε πώς θα το θάψουν για να χτίσουν από πάνω του κάτι καλύτερο ή κάτι καινούργιο. Απλά συνεχίζουν και το κλωτσάνε διασκεδάζοντας, αστειευόμενοι με το πασοκικό κλισέ «φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ», ενώ ο χρόνος περνάει και η πραγματικότητα συνεχώς τους υπενθυμίζει την σκληρότητά της. 

Και η πραγματικότητα, εκτός από τα οικονομικά μεγέθη, περιλαμβάνει και τον θάνατο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, που φυσικά, εκτός από τα δύο κόμματα εξουσίας, και ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΔΗΜΑΡ και οι «Καμμένοι Έλληνες», αποτέλεσαν σημαντικό κομμάτι του. Θα ήταν αδύνατο η νεοελληνική Αριστερά να αναλάβει να κυβερνήσει. Θα την έθετε αυτόματα ενώπιον της πραγματικότητας την οποία παραποιεί εδώ και χρόνια. Αν το μνημόνιο, σύμφωνα με το αντιμνημονιακό μέτωπο, ήταν απλά ένα στημένο παιχνίδι των αγορών, τώρα που αυτό το μέτωπο καλείται να αναλάβει ευθύνη διακυβέρνησης, το μνημόνιο γίνεται ξαφνικά μία υπαρκτή κατάσταση. Στο τέλος του μήνα πρέπει να βρεθούν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί, συντάξεις και οφειλές του Δημοσίου. Ο μηχανισμός που υπάρχει ώστε να βρίσκονται αυτά τα λεφτά δεν έχει σημασία αν ονομάζεται πακέτο διάσωσης ή μνημόνιο ή μαοϊστική επανάσταση. Ο μηχανισμός είναι αυτός, και ο λογαριασμός πάντα ο ίδιος, ο οποίος συνεχίζει να παραμένει στο «μείον». 

Εδώ και δύο εβδομάδες, οι κήρυκες της «επανάστασης» έχουν ξεχυθεί στα κανάλια για να διαδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμά της. Κανείς και πουθενά μέχρι στιγμής δεν απαντάει στο εξής απλό ερώτημα: «Πώς θα μειωθεί το πρωτογενές έλλειμμα;». Γιατί στο τέλος της ημέρας, και μετά την ανταλλαγή πυρών μεταξύ «μνημονιακών – αντιμνημονιακών» (ίσως ο πιο κλισέ διαχωρισμός της μεταπολίτευσης), το βασικό ερώτημα παραμένει αυτό. Με ή χωρίς χρέος, με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς ευρώ, με ή χωρίς Ευρωπαίους, με ή χωρίς αποκλεισμό από τις αγορές, πώς κάνεις το Κράτος κερδοφόρο και όχι ζημιογόνο; Διότι, πολύ απλά, με ζημιογόνο Κράτος, ούτε δωρεάν Παιδεία έχεις, ούτε δωρεάν Υγεία, ούτε Πολιτισμό, ούτε ελευθερία σε βασικά δικαιώματα, ούτε κλίμα υγιούς ανταγωνιστικότητας που με τη σειρά του θα φέρει νέες θέσεις εργασίας. Τόσο απλά. Ούτε μαρξιστικές θεωρίες, ούτε υπεροπτικά φιλελεύθερα πονέματα της Σχολής του Σικάγο. 

Ποσώς με ενδιαφέρει, σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές αν αυτοί που θα αναλάβουν την διακυβέρνηση της χώρας κραδαίνουν κόκκινες, πράσινες ή μπλε σημαίες, εφόσον κανείς από αυτούς δεν τοποθετείται ρητά επί των πραγματικών αναγκών της χώρας. Επειδή οι πράσινοι και οι μπλε απέτυχαν, δεν δικαιώνονται αυτόματα οι κόκκινοι. Αυτό είναι επιχειρηματολογία επιπέδου Γυμνασίου. Το να αντικαθιστάς ένα αποτυχημένο μοντέλο (δικομματισμός), με ένα ακόμα πιο αποτυχημένο (μαοϊσμός), είναι κάτι μεταξύ ανώριμης αφέλειας και ανιστόρητης ανοησίας. Με τον ίδιο τρόπο, ποσώς θα πρέπει να ενδιαφέρουν και το εκλογικό σώμα οι θεωρίες που αναπτύσσουν οι απανταχού Συριζαίοι «τηλέ-ευαγγελιστές», εφόσον αντί να δίνουν σαφείς και ρητές απαντήσεις, επιδίδονται σε πιο γρήγορες κωλοτούμπες και από αυτές του ΛΑΟΣ. Θα έπρεπε όμως το εκλογικό σώμα να έχει την στοιχειώδη κριτική σκέψη για να θέτει απλές και ξεκάθαρες ερωτήσεις. Εμένα προσωπικά, το «είμαστε χάλια, οπότε δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε αν δοκιμάσουμε και τα πιο χάλια» με προσβάλλει κυρίως ως άνθρωπο. 

Τόσες χιλιάδες έτη εξέλιξης, τέσσερις χιλιάδες έτη πολιτισμού, και η καλύτερη απάντηση της κοινωνίας σε μία δυσκολία είναι η παραίτηση; Καμία κοινωνία δεν αποκτά αυτόματα την επιφοίτηση να επιλέγει σωστούς πολιτικούς. Θέλει κόπο, παιδεία, έρευνα και συνεχή δημιουργική αμφισβήτηση. Το τσίρκο του πολιτικού κόσμου που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας μετεκλογικά, και που φυσικά θα ενταθεί στη νέα προεκλογική περίοδο, είναι αποτέλεσμα της δικής μας παραίτησης. Όσο, όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες «τηλέ-ευαγγελιστές» θεωρούν ότι απευθύνονται σε ηλίθιους, τόσο θα συνεχίζουν να λένε αυτά που λένε και να πολώνουν τον κόσμο εκτός πραγματικότητας. Όσο οι «ηλίθιοι» ανοίγουν και ένα βιβλίο παραπάνω, ενημερώνονται πιο σφαιρικά και θέτουν απλά λογικά ερωτήματα μακριά από συναισθηματικές κορώνες, τόσο και οι πολιτικάντηδες προσέχουν τι ξεστομίζουν. ellinaki