ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ: Το βέτο δεν οδηγεί στην ειρήνη

Στην Σύνοδο Κορυφής του NATO στο Σικάγο (19-21 Μαΐου), τι στάση θα κρατήσετε;

ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!

Το βέτο δεν οδηγεί στην ειρήνη

Το ελληνικό βέτο που αναμενόταν να τεθεί στο Βουκουρέστι ενάντια στην πρόσκληση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ ανέδειξε και πάλι το ποιος είναι η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή, το ποιος είναι ενταγμένος στους μεγάλους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς, το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., και ποιος μπορεί να τους χρησιμοποιεί εκβιαστικά.

Σ την πορεία αυτών των 17 χρόνων της αντιπαράθεσης, οι υποτιθέμενοι «οσφυοκάμπτες των Αθηνών» κατάφεραν να κάνουν διεθνές ζήτημα το όνομα ενός γειτονικού κράτους, να το αναγκάσουν, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, να αλλάξει τη σημαία και το σύνταγμά του, να του επιβάλλουν μια προσωρινή ονομασία στις μεταξύ τους σχέσεις και τέλος να το μετατρέψουν σε οικονομικό προτεκτοράτο, ελέγχοντας πάνω από το 20% της οικονομίας του με τη διείσδυση μεγάλων ελληνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, κρατικών και ιδιωτικών. Μόνον η Κίνα έχει καταφέρει κάτι περισσότερο σε σχέση με το όνομα, όσον αφορά την Ταϊβάν, ωστόσο δεν κατάφερε ποτέ να πετύχει τέτοια οικονομική διείσδυση.

«Επιχειρήματα»

Παρά το εμφανές της ελληνικής υπεροχής και της συναλλαγής με την καλή σύμμαχο Αμερική, στην πορεία προς το Βουκουρέστι δυστυχώς ακούστηκαν και γράφτηκαν και πάλι τερατώδη επιχειρήματα για να στηριχθούν τα «εθνικά δίκαια».

Παράδειγμα πρώτο: Από την άκρα δεξιά έως τον Πάγκαλο και μερίδες της Αριστεράς υποστηρίζεται ότι τα μακεδονικά δεν είναι αυτοτελής γλώσσα αλλά κλάδος της βουλγαρικής. Το ίδιο βέβαια υποστήριζαν από παλιά και οι Βούλγαροι εθνικιστές, γι’ αυτό ακριβώς το ελληνικό κράτος μέχρι και το μεσοπόλεμο ισχυριζόταν ότι η γλώσσα των σλαβόφωνων κατοίκων της Μακεδονίας «βαστάει» από τους αρχαίους Μακεδόνες (ακριβώς για να μην… είναι Βούλγαροι που τότε ήταν οι βασικοί αντίπαλοι της Ελλάδας στις βαλκανικές εξορμήσεις). Μάλιστα το ελληνικό κράτος είχε εκδώσει και το Αμπεσεντάρ, το γνωστό αναγνωστικό για τους σλαβόφωνους μαθητές της Μακεδονίας.

Ας υποθέσουμε, όμως, ότι πράγματι η μακεδονική γλώσσα είναι κλάδος της βουλγαρικής (αυτό έτσι κι αλλιώς είναι δουλειά των γλωσσολόγων κι όχι των πολιτικών). Τι σημασία έχει αυτό ως προς την εθνική συνείδηση του πληθυσμού της χώρας; Δηλαδή οι Σλοβάκοι δεν θα έπρεπε να αισθάνονται ότι είναι κάτι ξεχωριστό από τους Τσέχους; Οι Ουκρανοί δεν θα έπρεπε να αισθάνονται διαφορετικοί από τους Ρώσους; Αλλά και οι Αυστριακοί κακώς έχουν δικό τους έθνος: σύμφωνα με τους εθνικιστές φωστήρες μας, είναι Γερμανοί! Και φυσικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τόσα πολλά αραβικά έθνη παρά μόνο ένα. Οι φωστήρες μας επίσης δεν θα αναγνώριζαν κανένα από τα επιμέρους έθνη της Αμερικής νοτίως των ΗΠΑ, καθώς σχεδόν όλα (με βασική εξαίρεση τη Βραζιλία) μιλούν την ίδια γλώσσα, δηλ. τα ισπανικά.

Για να μην πούμε βέβαια για όλες τις καινούργιες εθνότητες που εμφανίστηκαν στην Αφρική και την Ασία μετά το τέλος της αποικιοκρατίας, δηλ. μόλις μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Πακιστάν εμφανίστηκε ως έθνος-κράτος, αφότου υπήρξε η ομόσπονδη δημοκρατία της Μακεδονίας στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας, κι όμως κανείς δεν καταγγέλλει το κράτος αυτό για «καθυστερημένη» ιστορική έλευση. Ίσα ίσα το σέβονται διότι διαθέτει πυρηνικά. Κι όμως στην Ελλάδα εξακολουθεί να υποστηρίζεται ως επιχείρημα το ότι η μακεδονική εθνότητα εμφανίζεται μόλις το 1945 (πράγμα φυσικά ψευδές, αρκεί κανείς να ανατρέξει στην εξέγερση του Ίλιντεν το 1903, αλλά και να διαβάσει Έλληνες συγγραφείς όπως ο Στρ. Μυριβήλης ή η Π. Δέλτα).

Και είναι δυστύχημα ότι ακόμη και η Αριστερά έχει υποχωρήσει σε τόσο ανιστόρητα επιχειρήματα του ελληνικού εθνικισμού: είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις «απαιτήσεις» του ΚΚΕ είναι ότι μια πιθανή συμφωνία με το γειτονικό κράτος πρέπει να διευκρινίζει ότι «δεν υπάρχει μακεδονική εθνότητα».

Κίνδυνος αλυτρωτισμού;

Άλλο ένα «επιχείρημα»: Η Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι «κρατίδιο», λένε και ξαναλένε οι εθνικιστές. Επίσης λένε ότι αυτό το «κρατίδιο» δεν είναι ενιαίο εθνολογικά αφού ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων είναι Αλβανοί. Με τα δύο αυτά επιχειρήματα μας λένε περίπου ότι πρακτικά δεν θα έπρεπε να έχει δικαίωμα ύπαρξης. Κι όμως, οι ίδιοι εθνικιστές που ξερνάνε αυτές τις ρατσιστικές ανοησίες σίγουρα κάνουν λόγο για «Μεγαλόνησο» όταν μιλάνε για την Κύπρο, που παρά το εξαιρετικά μικρό μέγεθός της έχει δικαίωμα ανεξάρτητης ύπαρξης. Κατά τους ίδιους μάλιστα, η Κύπρος μπορεί επίσης να αποτελέσει συνεκτικό κράτος, ενωμένο με το Βορρά, παρότι τότε η τουρκοκυπριακή μειονότητα θα αποτελεί ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό στον πληθυσμό της Κύπρου απ’ ό,τι οι Αλβανοί στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Ένα άλλο επιχείρημα που αναφέρεται, ακόμη και από τις ηγεσίες των κόμματων της Αριστεράς, του ΚΚΕ και του ΣΥΝ, είναι το ζήτημα του αλυτρωτισμού. Όμως επειδή, κάθε κράτος, και πολύ περισσότερο τα βαλκανικά κράτη, είχαν και έχουν είτε ανάμικτους πληθυσμούς είτε «χαμένα» εδάφη από προηγούμενους πολέμους, υπάρχουν πάντα αλυτρωτικές «φωνές» στο εσωτερικό τους: «Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρειο Ήπειρο, την αγαπώ πολύ», ήταν το γνωστό άσμα που υποχρεώνονταν να τραγουδούν οι Έλληνες φαντάροι, ενώ αναφορές στις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας γίνονται κανονικά μέχρι σήμερα. Ο Άνθιμος εκφράζει σήμερα τις πιο άγριες αλυτρωτικές διαθέσεις σε βάρος της Αλβανίας και άλλων γειτονικών χωρών, χωρίς κανένας να τον καταστέλλει. Όμως με αυτή τη λογική, καμία χώρα δεν θα έπρεπε να αναγνωρίζει καμία άλλη, αφού ο αλυτρωτισμός είναι δεδομένος. Η Ελλάδα δεν θα αναγνώριζε την Τουρκία (λόγω της τουρκικής μειονότητας στη Θράκη), η Αλβανία την Ελλάδα (λόγω της ελληνικής μειονότητας), η Δημοκρατία της Μακεδονίας την Αλβανία (λόγω της αλβανικής μειονότητας) και πάει λέγοντας.

Διεθνισμός

Το ΚΚΕ, παρότι είναι κατά του ΝΑΤΟ και της επέκτασής του (και σωστά), είναι διατεθειμένο σε παραχωρήσεις προς την βορειοατλαντική συμμαχία προκειμένου να μην υποστείλει τη σημαία των «εθνικών δικαίων»: Να αξιοποιήσουμε το βέτο που διαθέτει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ, λέει η κ. Παπαρήγα, ενώ αντίστοιχες φωνές υπάρχουν και σε άλλα κομμάτια της Αριστεράς.

Πρέπει να αντιστρέψουμε αυτή τη λογική: Ναι, δεν θέλουμε την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στην περιοχή, γιατί μόνον δεινά έχουν προκύψει για τους λαούς από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Όμως η ελληνική Αριστερά δεν πρέπει να υποστηρίξει κανένα βέτο. Πρώτον, διότι το καθήκον αντίστασης στην είσοδο στο ΝΑΤΟ βρίσκεται στις πλάτες του λαού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Το ότι ο λαός της γειτονικής χώρας δεν έχει πειστεί ακόμη για την ανάγκη άρνησης του ΝΑΤΟ, δεν συνεπάγεται ότι τη «δουλειά» πρέπει να την αναλάβει η ελληνική Αριστερά, διότι τότε αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε να ζητήσουμε από την ελληνική κυβέρνηση να βάλει βέτο και όσον αφορά την είσοδο της Αλβανίας και της Κροατίας στο ΝΑΤΟ!

Δεύτερον, διότι το βέτο νομιμοποιεί το ΝΑΤΟ και τις λειτουργίες του. Τρίτον, αφού δεν έχει πείσει το λαό στην ίδια της τη χώρα σχετικά με τον νεοφιλελεύθερο και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα των δύο οργανισμών (ΝΑΤΟ-Ε.Ε.), η Αριστερά δεν μπορεί και δεν έχει δικαίωμα να υποδείξει σε έναν άλλο λαό για το πόσο λάθος είναι η είσοδος σε αυτούς τους οργανισμούς.

Απέναντι στον ιμπεριαλισμό, απάντηση δεν είναι η εθνική πολιτική αλλά η ταξική και διεθνιστική. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από το βέτο της ελληνικής κυβέρνησης στο ΝΑΤΟ. Αντίθετα, ο φόβος του οικονομικού, διπλωματικού (αλλά και στρατιωτικού) στραγγαλισμού της γειτονικής χώρας απ’ την ελληνική άρχουσα τάξη είναι που τη σπρώχνει στην αναζήτηση «προστασίας» από το ΝΑΤΟ και ενισχύει το ρόλο των ΗΠΑ στην περιοχή.

Ακόμη και όσοι στην Αριστερά επιμένουν με συνέπεια στο «καμία διαπραγμάτευση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ», μένουν άοπλοι πολιτικά, καθώς δεν κάνουν και το αναγκαίο δεύτερο βήμα: δίπλα στον αντιιμπεριαλισμό δεν ορθώνουν και το διεθνισμό. Στα τηλεοπτικά πάνελ οι σύντροφοι αυτοί μένουν έκθετοι όταν οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης τους ρωτούν περιπαιχτικά «και τι προτείνετε εσείς να κάναμε εκτός ΝΑΤΟ;», επειδή ακριβώς δεν κάνουν το βήμα να απαντήσουν: να αναγνωρίσουμε τη γειτονική χώρα με το συνταγματικό της όνομα, να χτίσουμε τη διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών στις περιοχές ενάντια στο ΝΑΤΟ. Και επειδή δεν κάνουν αυτό το βήμα πολλές φορές, αναγκάζονται να πισωγυρίζουν στις θέσεις του ΠΑΣΟΚ (ή και του ΛΑΟΣ) που ισχυρίζονται ότι οι σημερινές προτεινόμενες ονομασίες για το γειτονικό κράτος είναι «χειρότερες» από ό,τι παλιά. Όμως έτσι τη λύση θα τη δώσει η άρχουσα τάξη με τους όρους της. Που δεν θα είναι προς το συμφέρον των λαών.

Το πρωτότυπο: Το βέτο δεν οδηγεί στην ειρήνη

makeleio