απαιτούν τις ίδιες ακριβώς πολιτικές ως να μην έχουν καταλάβει απολύτως τίποτε...
Μαθητής του Γυμνασίου ήμουν όταν, θυμάμαι, ένα μεσημέρι μετά το σχόλασμα και καθώς κατευθυνόμουν, ποδαράτο τότε, προς το σπίτι, είδα περνώντας από την κεντρική πλατεία της πόλης Χίου ένα τραπεζάκι στημένο και από πίσω του να στέκει ο εξαιρετικός καθηγητής μας των μαθηματικών και να ζητάει από τους περαστικούς να θέσουν την υπογραφή τους σε κείμενο διαμαρτυρίας ενάντια στην σχεδιαζόμενη επέκταση του αεροδρομίου Χίου, η "ανάπτυξη" της οποίας απαιτούσε να τους απαλλοτριώσει τα σπίτια. Ήμουν παιδί τότε και δεν κατάλαβα πολλά. Κατάλαβα όμως κατόπιν τον πόνο και την αγωνία του καθηγητή που με έκανε να αγαπήσω τα μαθηματικά αλλά και των υπολοίπων 300 γειτόνων του, τους οποίους οι αναπτυξιολάγνοι κομματικοί παράγοντες ζητούσαν από το ελληνικό κράτος να εκτοπίσει για να εκπληρώσουν οι ίδιοι το όραμά τους: Να φέρουν στο νησί μεγάλα τσάρτερς από τη Βόρεια Ευρώπη, να "αναπτύξουν" τη Χίο!
Πέρασαν ακριβώς 30 χρόνια από τότε.
Η υπόθεση "επέκταση αεροδρομίου Χίου" πέρασε από χίλια κύματα. Η αγωνιστικότητα των κατοίκων της περιοχής (σημειώνω ήταν ένα κίνημα στυλ Κερατέας που ξεκίνησε τότε και η σπίθα του αντέχει μέχρι σήμερα δηλ. 30 συναπτά έτη) και όλων εμάς, των πολιτών που σταθήκαμε στο πλάι τους, κατόρθωσε να επιτύχει πολλές και καθοριστικές νίκες επί του κομματικού - αναπτυξιακού κατεστημένου με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην εποχή της οικονομικής κρίσης και το θέμα να βρίσκεται ακόμη στην αρχική του κατάσταση. Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών οι περισσότεροι κοινωνικοί φορείς του νησιού μετέβαλαν γνώμη και πολιτική άποψη για το ζήτημα. Κατάλαβαν ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται με επέκταση αεροδιαδρόμων και ένιωσαν ότι η ολοκληρωτική στροφή προς τον τουρισμό και η κατ' ουσίαν αλλαγή προσανατολισμού της τοπικής οικονομίας που ανθούσε για ενάμιση αιώνα χάρη στο εμπορικό και ναυτικό δαιμόνιο των Χιωτών, θα έφερνε μόνο ανεπανόρθωτα πλήγματα στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον του νησιού, αλλά και μια μοιραία, καταστροφικη κρίση ταυτότητας. Έτσι, οι πλειονότητα των υποστηρικτών αυτού του αναχρονιστικού πολιτικού σχεδιασμού ανέκρουσαν πρύμναν και σταμάτησαν να δίνουν τις πολιτικές μάχες τους για την επίτευξη του εν λόγω στόχου.
Και φτάσαμε στο χτες. Στην 11η Ιανουαρίου 2011. Σε μια μέρα κατά την οποία όλοι γνωρίζουμε τις συνθήκες εντός των οποίων ζούσε και πορευόταν αυτή η χώρα. Και όμως. Ο κομματικός στρατός του Πασόκ και της ΝΔ, οι άνθρωποι που έκαναν τη χώρα να αργοπεθαίνει ως θύμα των πολιτικών τους, ο Δήμαρχος Χίου, η Βουλευτής Πασόκ Ελπίδα Τσουρή και ο Βουλευτής της ΝΔ Κωστής Μουσουρούλης θεώρησαν αναγκαίο να μεταβούν στην πρωτεύουσα, την πόλη των αστέγων και των εξαθλιωμένων κατοίκων, έτσι ώστε να πιέσουν τον Διοικητή της ΥΠΑ και τους Υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών για την εκταμίευση εντός της τελικής προθεσμίας, που λήγει τον Φεβρουάριο, του ποσού των 70 εκ ευρώ για τις απαλλοτριώσεις των σπιτιών των επί 30 χρόνια αγωνιζομένων κατοίκων! Να πιέσουν με κάθε τρόπο έτσι ώστε να γίνουν προς το παρόν οι απαλλοτριώσεις και ας γίνει το έργο ύστερα από μια ακόμη εικοσαετία, όταν η Ελλάδα θα έχει ίσως αποκτήσει κάποια οικονομική δυνατότητα για να μπορεί να προβαίνει σε τέτοιου είδους πολυτέλειες όπως είναι το έργο της επέκτασης του μικρού και τραγικά ασήμαντου για την οικονομία της αεροδρομίου Χίου.
Σας είπα αυτή τη μικρή τοπική ιστορία για δυο λόγους:
Ο πρώτος είναι ως απόδειξη της υποτέλειας όσων με τις πολιτικές τους κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν την Ελλάδα και ο δεύτερος ως απόδειξη της ψυχής και του πάθους όσων αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ενάντια στους καταστροφείς της πατρίδας και της ζωής μας. Η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από χιλιάδες υποτελείς πολιτικάντηδες αλλά και από χιλιάδες Κερατέες, μερικές εξ αυτών έχουν διάρκεια ζωής 30 και πλέον χρόνων. Και είναι ακόμα αδούλωτες. Υπάρχει ελπίδα.
Γιάννης Μακριδάκης
Πηγή
Μαθητής του Γυμνασίου ήμουν όταν, θυμάμαι, ένα μεσημέρι μετά το σχόλασμα και καθώς κατευθυνόμουν, ποδαράτο τότε, προς το σπίτι, είδα περνώντας από την κεντρική πλατεία της πόλης Χίου ένα τραπεζάκι στημένο και από πίσω του να στέκει ο εξαιρετικός καθηγητής μας των μαθηματικών και να ζητάει από τους περαστικούς να θέσουν την υπογραφή τους σε κείμενο διαμαρτυρίας ενάντια στην σχεδιαζόμενη επέκταση του αεροδρομίου Χίου, η "ανάπτυξη" της οποίας απαιτούσε να τους απαλλοτριώσει τα σπίτια. Ήμουν παιδί τότε και δεν κατάλαβα πολλά. Κατάλαβα όμως κατόπιν τον πόνο και την αγωνία του καθηγητή που με έκανε να αγαπήσω τα μαθηματικά αλλά και των υπολοίπων 300 γειτόνων του, τους οποίους οι αναπτυξιολάγνοι κομματικοί παράγοντες ζητούσαν από το ελληνικό κράτος να εκτοπίσει για να εκπληρώσουν οι ίδιοι το όραμά τους: Να φέρουν στο νησί μεγάλα τσάρτερς από τη Βόρεια Ευρώπη, να "αναπτύξουν" τη Χίο!
Πέρασαν ακριβώς 30 χρόνια από τότε.
Η υπόθεση "επέκταση αεροδρομίου Χίου" πέρασε από χίλια κύματα. Η αγωνιστικότητα των κατοίκων της περιοχής (σημειώνω ήταν ένα κίνημα στυλ Κερατέας που ξεκίνησε τότε και η σπίθα του αντέχει μέχρι σήμερα δηλ. 30 συναπτά έτη) και όλων εμάς, των πολιτών που σταθήκαμε στο πλάι τους, κατόρθωσε να επιτύχει πολλές και καθοριστικές νίκες επί του κομματικού - αναπτυξιακού κατεστημένου με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην εποχή της οικονομικής κρίσης και το θέμα να βρίσκεται ακόμη στην αρχική του κατάσταση. Στη διάρκεια όλων αυτών των ετών οι περισσότεροι κοινωνικοί φορείς του νησιού μετέβαλαν γνώμη και πολιτική άποψη για το ζήτημα. Κατάλαβαν ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται με επέκταση αεροδιαδρόμων και ένιωσαν ότι η ολοκληρωτική στροφή προς τον τουρισμό και η κατ' ουσίαν αλλαγή προσανατολισμού της τοπικής οικονομίας που ανθούσε για ενάμιση αιώνα χάρη στο εμπορικό και ναυτικό δαιμόνιο των Χιωτών, θα έφερνε μόνο ανεπανόρθωτα πλήγματα στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον του νησιού, αλλά και μια μοιραία, καταστροφικη κρίση ταυτότητας. Έτσι, οι πλειονότητα των υποστηρικτών αυτού του αναχρονιστικού πολιτικού σχεδιασμού ανέκρουσαν πρύμναν και σταμάτησαν να δίνουν τις πολιτικές μάχες τους για την επίτευξη του εν λόγω στόχου.
Και φτάσαμε στο χτες. Στην 11η Ιανουαρίου 2011. Σε μια μέρα κατά την οποία όλοι γνωρίζουμε τις συνθήκες εντός των οποίων ζούσε και πορευόταν αυτή η χώρα. Και όμως. Ο κομματικός στρατός του Πασόκ και της ΝΔ, οι άνθρωποι που έκαναν τη χώρα να αργοπεθαίνει ως θύμα των πολιτικών τους, ο Δήμαρχος Χίου, η Βουλευτής Πασόκ Ελπίδα Τσουρή και ο Βουλευτής της ΝΔ Κωστής Μουσουρούλης θεώρησαν αναγκαίο να μεταβούν στην πρωτεύουσα, την πόλη των αστέγων και των εξαθλιωμένων κατοίκων, έτσι ώστε να πιέσουν τον Διοικητή της ΥΠΑ και τους Υπουργούς Οικονομικών και Μεταφορών για την εκταμίευση εντός της τελικής προθεσμίας, που λήγει τον Φεβρουάριο, του ποσού των 70 εκ ευρώ για τις απαλλοτριώσεις των σπιτιών των επί 30 χρόνια αγωνιζομένων κατοίκων! Να πιέσουν με κάθε τρόπο έτσι ώστε να γίνουν προς το παρόν οι απαλλοτριώσεις και ας γίνει το έργο ύστερα από μια ακόμη εικοσαετία, όταν η Ελλάδα θα έχει ίσως αποκτήσει κάποια οικονομική δυνατότητα για να μπορεί να προβαίνει σε τέτοιου είδους πολυτέλειες όπως είναι το έργο της επέκτασης του μικρού και τραγικά ασήμαντου για την οικονομία της αεροδρομίου Χίου.
Σας είπα αυτή τη μικρή τοπική ιστορία για δυο λόγους:
Ο πρώτος είναι ως απόδειξη της υποτέλειας όσων με τις πολιτικές τους κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν την Ελλάδα και ο δεύτερος ως απόδειξη της ψυχής και του πάθους όσων αγωνίστηκαν και αγωνίζονται ενάντια στους καταστροφείς της πατρίδας και της ζωής μας. Η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από χιλιάδες υποτελείς πολιτικάντηδες αλλά και από χιλιάδες Κερατέες, μερικές εξ αυτών έχουν διάρκεια ζωής 30 και πλέον χρόνων. Και είναι ακόμα αδούλωτες. Υπάρχει ελπίδα.
Γιάννης Μακριδάκης
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου