Στο διαμορφούμενο πολιτικό σκηνικό ένας νέος πολιτικός αστέρας γεννήθηκε. Ο Αλέξης Τσίπρας. Προϊόν και ο ίδιος του στρεβλού πολιτικού συστήματος, από μικρός στα βάσανα των καταλήψεων, των αγώνων υπέρ των λαθρομεταναστών, εναντίον οτιδήποτε θύμιζε την λέξη Πατρίδα, εμφανίζεται ως ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της χώρας, ελέω τρίτων, εξίσου τραγικών πολιτικών «ταγών».
Ο κ. Τσίπρας και η πολιτική «εταιρεία περιορισμένης ευθύνης», της οποίας ηγείται, «περιορισμένης» αφού ο καθένας διατυπώνει τη δική του εκδοχή, έχει βαλθεί να τρελάνει κόσμο! Μιμούμενος κατά κεραία ηγέτες στην προ του 1981 ρητορική τους, με τα αλήστου μνήμης «έξω από την ΕΟΚ», «έξω από το ΝΑΤΟ», επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο νέος λαϊκός ηγέτης της Ελλάδας, μιλώντας μόνο για οικονομικά ζητήματα, χαϊδεύοντας αυτιά, υποσχόμενος 100.000 νέες προσλήψεις στο Δημόσιο (!), μέσω συνεργατών του έστω και παραλείποντας να μιλήσει για τις θέσεις του πολυσυλλεκτικού κομματικού του μορφώματος σε θέματα όπως η ΑΟΖ και πάνω από όλα τις διεθνείς συμμαχίες της χώρας. Οι γνωστές «περιορισμένης ευθύνης» θέσεις στα θέματα των διεθνών σχέσεων της χώρας, γεμάτες με στερεοτυπικές πεποιθήσεις στη βάση ομιχλωδών ιδεολογημάτων περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων (για όλους τους υπόλοιπους πλην Ελλήνων, με αποτέλεσμα φαινόμενα τύπου Χρυσής Αυγής, ο νέος «κακός» που θα μας κάνει να φαινόμαστε… δημοκράτες και αντιστασιακοί) δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Όλα αυτά δεν μπορούν παρά να ανησυχούν όποιον ασχολείται στοιχειωδώς και κατανοεί το περίπλοκο πεδίο των διεθνών σχέσεων.
Κάποτε, η Ελλάδα είχε γίνει δακτυλοδεικτούμενη για τις ιδιαίτερες σχέσεις με κάθε είδους δικτάτορα (Γιαρουζέλσκι, Καντάφι, κ.λπ.), ενώ σήμερα δημιουργούνται ανησυχίες ότι η χώρα μπορεί να εκπέσει σε ένα κράτος που θα υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους την ηγεσία της Χαμάς, που θα έχει επαφές μόνο με τον κάθε Τσάβες – μια και δεν υπάρχει πλέον Καντάφι – ή με τα γνωστά «καλά και κατατρεγμένα» κράτη, τα οποία απειλούνται από τους συνήθεις «κακούς».
Η Ελλάδα, αντιμετωπίζει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Η προοπτική εξόδου της από την οικονομική κρίση περνά ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ από τον δρόμο της ΑΟΖ. Η δε ανακήρυξή της και η εκμετάλλευσή της περνά ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ, από την στενή σχέση με συγκεκριμένες δυνάμεις και συμμαχίες και λόγω της Τουρκίας που καιροφυλακτεί και δεν έχει κρύψει τις «φιλικές» της διαθέσεις. Οι ανοησίες που ακούγονται γενικώς περί «στροφής προς τη Ρωσία», αυτή που φέρεται να επιχείρησε ο Κώστας Καραμανλής λίγα χρόνια πριν, αποτέλεσε ίσως και την γενεσιουργό αιτία της εισόδου της χώρας στην σημερινή δημοσιονομική κρίση, ιδιαίτερα με τον «άτσαλο» τρόπο που έγινε…
Διότι, όσο κι αν αρνούμαστε να το αντιληφθούμε (διακρινόμαστε στην άρνηση της πραγματικότητας και μετά μας φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τους εαυτούς μας…) το να ισορροπήσεις στις διεθνείς σχέσεις μιας χώρας δεν είναι εύκολο πράγμα, ενώ όταν διακυβεύονται συμφέροντα δισεκατομμυρίων η «ανεξάρτητη» πολιτική εγκυμονεί θανατηφόρους κινδύνους, αφού το παιχνίδι κρίνεται στην ικανότητα μιας χώρας να οικοδομεί τις κατάλληλες συμμαχίες για να πετύχει την «εξωτερική νομιμοποίηση» των επιδιώξεών της… Αλλιώς μπαίνεις σε περιπέτειες, νομοτελειακά.
Το 1940, ο «κακός δικτάτορας», σύμφωνα με ορισμένους, Μεταξάς, σε ομιλία του προς τους Έλληνες δημοσιογράφους με την έναρξη του πολέμου, απέδειξε ότι αντιλαμβανόταν τη γεωπολιτική σκέψη των ισχυρών. Είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα τασσόταν στο πλευρό της Αγγλίας, γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν θα μπορούσε να ταχθεί στο πλευρό ηπειρωτικών δυνάμεων. Ο Μεταξάς, θυμίζουμε, θεωρούνταν – και ήταν – γερμανόφιλος. Απλά όμως τοποθέτησε τα συμφέροντα της χώρας πάνω από τις οποιεσδήποτε προσωπικές προτιμήσεις.
Η Ελλάδα και τότε και τώρα μπορεί να ταχθεί μόνο στο πλευρό των δυνάμεων που ελέγχουν την θάλασσα! Το γεγονός αυτό είναι νομοτελειακό και συνδέεται άμεσα με την γεωγραφική και γεωπολιτική θέση της χώρας. Την αλήθεια αυτή «ξέχασαν» οι πολιτικές ηγεσίας της χώρας από το 1996, προσδένοντας τη χώρα, σταδιακά, στο κεντροευρωπαϊκό – βλέπε γερμανικό – άρμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν λάθος η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αλλά ότι δεν θα πρέπει να λησμονούνται ορισμένες σταθερές…
Μήπως αυτή την επιλογή πληρώνουμε σήμερα;
Παντελής Δ. Καρύκας
strategyreports
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου